Pasjonaci ornitologii od piątku do niedzieli spacerują ustalonymi wcześniej trasami i zliczają zarówno ptaki przelatujące czy siedzące, jak i odzywające się. Jak sami mówią "ważne jest liczenie w jedną stronę, aby nie dublować tych samych osobników".

- Na tej wysokiej sośnie mamy dzięcioła dużego. Tu się przydaje znajomość głosów, bo ptaka nie widać, ale go bardzo dobrze słychać. Przed nami widzimy mewy srebrzyste, mewę siwą, śmieszkę, kawki, przeleciały nam przed chwilą trzy sroki. Są to ptaki, których się można tutaj łatwo zimą o tej porze spodziewać - mówi Piotr Piliczewski z Katedry Zoologii Kręgowców i Antropologii Uniwersytetu Szczecińskiego.

- Byłem nastawiony na czeczotki, których jeszcze nie widziałem. Chciałem się tutaj poradzić, zobaczyć czym się różnią od np. makolągwy. Mamy okazję od fachowców dowiedzieć się jak rozróżniać trudniejsze gatunki - mówi Łukasz Chorągwicki, uczestnik liczenia.

- Ptaki to są potomkowie dinozaurów. Tam, gdzie nie ma ssaka, ptak zawsze wejdzie - mówi Karol Zic, uczestnik.

Zimowe "Ptakoliczenie" przeprowadza Koło Naukowe Zoologii Kręgowców "Wąsatka" Wydziału Biologii Uniwersytetu Szczecińskiego. Wyniki obserwacji przekazane będą do Ogólnopolskiego Towarzystwa Ochrony Ptaków.