Umberto Eco swego czasu wydał zbiór swoich felietonów zatytułowanych „Zapiski na pudełku od zapałek”. Moje dzisiejsze zapiski i cały felieton powstają może nie na pudełku od zapałek, ale na skrawku papieru.

Pisanie odręczne, czy to na skrawku czy też w brulionie, uzmysławia mi jaką trudnością jest dla mnie odręczne pisanie. O ile po kilku napisanych samodzielnie zdaniach przypomnę sobie jak się łączy literki, jak stawia dane znaki, jak poprowadzić rękę, aby litera była tym czym ma być, to i tak później będę miał problem z odczytaniem tego wszystkiego. Problem z czytaniem mej kaligrafii miała w szkole podstawowej i moja Mama i zdecydowana większość ciała pedagogicznego. Wtedy też miałem problem z utrzymaniem w jednej linii liter łączonych w słowa i zdania.

Teraz rozpasany komputerem, po przejściu na długopis, tworzę nerwowy szlaczek, niczym zapis EKG przemytnika podczas kontroli granicznej. „Pisanie analogiem” jest piękne, ale nie w moim wykonaniu.

„Analogowość” przeżywa swój renesans, a właściwie ma chyba stałe miejsce we wszechświecie. Czy to będzie lampowy wzmacniacz, czy tez płyta winylowa. Ale nie każdemu nośnikowi dźwięku dane było stać się klasykiem analogowym.

Taka kaseta magnetofonowa.

Pojawiła się za sprawą firmy Phillips w 1963 roku. Rewolucja! Została z nami całkiem aktywnie do końca lat 90'. Jeszcze rok temu trzymałem w skarbczyku rzeczy różnych sentymentalne egzemplarze. Stwierdziwszy jednak, że nie mam DECK'a w którym mógłbym odtworzyć te relikty nagrane w DOLBY B, postanowiłem je wyrzucić. Wcześniej ten los podzieliło ponad 200 innych kaset. Część z nich była pieczołowicie opisana wraz z „czasami” i kaligrafowanymi wpisami tytułów. Pamiętam na jednej z kaset miałem składankę utworów Southern Rock'owych. Kilka utworów, tych najbardziej znanych kołacze się po głowie. Ale co tam jeszcze było? Taki fajny utwór... Ech...

Niekoniecznie z owej kasety, nie koniecznie z mej zmąconej pamięci, ale rock Południowy będzie jak najbardziej dziś w audycji Prorock. Zapraszam.