Czas mija nieubłaganie i to, co jeszcze wczoraj było naszą rzeczywistością – dziś jest już historią, o której chcemy lub nie chcemy pamiętać. 35 lat temu w Szczecinie rozpoczęły się strajki. Najpierw w Stoczni Remontowej Parnica i w Stoczni im. Adolfa Warskiego. Rychło rozszerzyły się na inne przedsiębiorstwa w mieście. Dwa tygodnie później zakończyły się podpisaniem Porozumień Sierpniowych. Powodem robotniczego buntu była coraz gorsza sytuacja ekonomiczna kraju, braki w zaopatrzeniu, niskie płace, zła kondycja przedsiębiorstw. Jednak wśród 21 postulatów, oprócz tych natury ekonomicznej – były także żądania polityczne, między innymi utworzenia wolnych związków zawodowych i wolności słowa. Ludzka pamięć jest ulotna. Odchodzą uczestnicy tych wydarzeń. Coraz mniej tych, którzy historię tworzyli lub oglądali na własne oczy. Dla młodszych pokoleń szczecinian historia sprzed 35 lat ma niewielkie znaczenie, i jest przywoływana tylko przy okazji kolejnych rocznic. Historię kolejnych szczecińskich robotniczych zrywów miałoby przypominać i propagować Centrum Dialogu Przełomy. Niestety, po raz kolejny trzeba będzie poczekać na jego otwarcie – najprawdopodobniej co najmniej do października. Już po raz drugi z rzędu multimedialnej ekspozycji nie uda się pokazać w rocznicę Porozumień Sierpniowych.