W 1905 roku na wzgórzu w Puszczy Bukowej postawiono pomnik. Miał formę usypanej z granitowych głazów skałki, z której wyrastała kamienna płyta z odlaną w brązie głową mężczyzny i napisem. Autorem portretu był Ludwig Manzel, niemiecki rzeźbiarz i rysownik, znany głównie dzięki fontannie jego imienia (Manzelbrunnen), częściej nazywanej pomnikiem Sediny.
Po 1945 roku trzymetrowy pomnik z granitu przewrócono i zrzucono do płytkiego dołu. Upadając pękł, a kamienie tworzące jego podstawę stoczyły się ze wzniesienia w głąb wąwozu.
Po 118 latach odkopano kamienie, z wysiłkiem złożono elementy pomnika w całość. I tak dr Carl Friedrich Meyer - wybitny szczeciński historyk, geograf i krajoznawca, który w 1889 roku założył Stowarzyszenie Miłośników Puszczy Bukowej powrócił na swoje miejsce. "Pod wysokimi bukami, które tak bardzo kochał...". A wszystko dzięki grupie pasjonatów pod wodzą Marka Łuczaka - komisarza policji, doktora historii, prezesa Pomorskiego Towarzystwa Historycznego.

Wczoraj zakończyły się juwenalia w Szczecinie. Jak piszą na stronie organizatorzy - "to największy festiwal kultury studenckiej na Pomorzu Zachodnim, realizowany wspólnie przez wszystkie szczecińskie uczelnie". Zatem festiwal..
#JuweSzczecin. To wiele mówi.
Jakie czasy, takie juwenalia. Nie, nie zamierzam narzekać. Po prostu zabiorę Was "Machiną czasu" w taki moment w historii, gdy juwenalia nie były – i tu znów cytat - „trzema dniami koncertów największych polskich gwiazd, z eventami i dodatkowymi atrakcjami w całym mieście". Przeniesiemy się również w czasy, gdy w Szczecinie nie było juwenaliów. Ba! Nawet w takie, gdy nie było w nim studentów.

A przy okazji - słowo "juwenalia" pochodzi z łaciny i oznacza "igrzyska młodzieńców". Były to igrzyska odbywające się w starożytnym Rzymie, które zostały wprowadzone w 59 roku przez cesarza Nerona. Obecnie wyraz ten oznacza święto studentów, odbywające się corocznie w maju. Ta tradycja miała swój początek w Krakowie. Już w XV wieku obchodzono tam święto studentów.

"Człowiek lubi się bać. Nieustannie wymyślamy, jak się bać bardziej, tymczasem najstraszliwsze historie już dawno miały miejsce i stanowią czarne plamy w dziejach ludzkości. Ostatnio jedną z najczęściej wskrzeszanych postaci jest "Wampirzyca z Transylwanii", której osoba - mimo upływu czasu - jest wciąż żywa i popularna. Można nawet pokusić się o stwierdzenie, że w 1614 roku umarła ona dla Boga, ale nie dla ludzi, którzy przywołują jej ducha po dziś dzień na rozmaitych polach kultury". To fragment książki Jarosława Molendy "Elżbieta Batory. Krwawa hrabina czy ofiara spisku Habsburgów?". Kim była? Seryjną morderczynią? Sadystką? Szaloną kobietą owładniętą obsesją wiecznej młodości? Okrutnicą, która kąpała się w krwi młodych dziewcząt? Wampirzycą? A może - jak sugeruje podtytuł książki - ofiarą niecnych knowań rodu panującego?
Legenda i prawda. Czy da się oddzielić jedno od drugiego po tylu latach? - z tym pytaniem w "Machinie czasu" zmierzy się Jarosław Molenda - pisarz, podróżnik, popularyzator historii.

Historia bibliotek jest pełna paradoksów. Biblioteki powstawały, trwały. Biblioteki wędrowały. Biblioteki były niszczone, palone, zaniedbywane, więc umierały w zgiełku albo w ciszy. Biblioteki odradzały się.
W niezwykłej książce „Biblioteki. Krucha historia”, której autorami są Andrew Pettegree i Arthur der Weduwen czytamy: „Dziś rozmawiamy o jej przetrwaniu, chociaż śmierć biblioteki zapowiadano równie często, jak śmierć samej książki. Kiedy jednak wiosną 2020 wszystkie biblioteki musiały zamknąć podwoje z powodu pandemii COVID-19, poczucie straty okazało się nader dotkliwe. (…) biblioteki zawsze odradzały się z ruin w nieustannym cyklu zniszczenia i wielkości. Pragnienie pozostawienia własnego śladu w społeczeństwie jest częścią naszej natury.”

W 2022 roku ukazały się „Niewidzialne biblioteki” (spolszczył Jacek Dehnel). To literacka podróż po świecie wyobrażonych książek i bibliotek. Publikacja tajemnicza, która zainspirowała Przemka Głowę, przewodnika po Szczecinie do poszukiwania naszych lokalnych niewidzialnych bibliotek.
Pierwsza wędrówka rozpocznie się jutro, czyli 8 maja o godzinie 17 na placu Lotników/Adamowicza (przy Miejskiej Bibliotece Publicznej. Filia nr 28), natomiast podróż „Machina czasu” – już dziś po 20.

900, 911 i 913. Nie było łatwo wykręcić te numery. Bo też w PRL telefon w domu był przedmiotem pożądania. Na jego otrzymanie czekało się latami. Jedna z bohaterek tej opowieści, Danusia - mimo że pracowała jako telefonistka - na podłączenie czekała 26 lat!
O ile dodzwonienie się we własnej miejscowości było raczej bezproblemowe, o tyle na rozmowę międzymiastową trzeba było już czekać, czasem parę godzin. Rozmowy międzynarodowe trzeba było zamawiać nawet z kilkudniowym wyprzedzeniem. Co ciekawe, dziś trudne do wyobrażenia - do lat siedemdziesiątych telefony działały jedynie lokalnie. Międzymiastowe i międzynarodowe rozmowy trzeba było zamawiać na poczcie. W długiej, jak wszędzie kolejce czekać na wezwanie telefonistki: "Międzyzdroje! Kabina druga!"
911 i 913 - pod tymi i wieloma innymi numerami udzielano różnego rodzaju informacji. Dawne pracownice mówiły: "byłyśmy internetem tamtych czasów". Panienki z Międzymiastowej i Wszystkowiedźmy w "Machinie czasu".