Coś mnie jednak podkusiło, żeby kliknąć i sprawdzić jeszcze jedną jej piosenkę. Trafiłem na utwór "When We Were Five". I w tym momencie rozdziawiłem usta z wrażenia... Najpierw przeciągły dźwięk fletu, czy jakiejś innej piszczałki, po pięciu sekundach wchodzi gitara, a ja kapuję się, że ten przeciągły dźwięk to po prostu głos dziewczyny. W lewym kanale dźwięki skrzypiących, zamykanych lub otwieranych drzwi, zaczyna się zwrotka:

Minutę później, tam gdzie logicznie powinien pojawić się refren wszystko się wycisza, rozpoczyna się psychodeliczna wstawka, przy dźwiękach wyczarowanych z syntezatora mooga. Z sekundy na sekundę atmosfera staje się coraz bardziej mroczna, a głos Charlene przepuszczony przez "efekt słuchawki telefonicznej" powtarza mantrowo:

Dokładnie w połowie utworu powraca początkowy temat gitary, ale tylko na kilkanaście sekund, bo po dwukrotnie wypowiedzianych słowach:

...włącza się cały zespół i zaczyna rozgrywać jazzową partyjkę, przypominającą najlepsze fragmenty ostatnich płyt Ani Dąbrowskiej. I ta świetna partia trąbki! I tak przez 3 minuty - aż do końca trwania utworu. Plus dźwięki świstów i zgrzytów, niczym przelatujących nad głowami komet. Generalnie nad całym utworem wyczuwa się klimat starych Floydów, tych za czasu Syda Barretta i debiutanckiej "The Piper At The Gates Of Dawn"! Jak dla mnie rewelacja!

Teraz byłem pewien, że muszę dotrzeć do całej płyty "Moonchild", debiutu wydanego w listopadzie zeszłego roku. No i muszę cofnąć wcześniejsze porównanie. To bardziej muzyka spod znaku Cat Power, niż Adele. Choć zarówno Charlene jak i Adele uczęszczały do BRIT School (The London School for Performing Arts & Technology), tak jak Kate Nash, Amy Winehouse i jeszcze paru innych muzyków. "When We Were Five" rozpoczyna album "Moonchild" i jest to wg mnie najlepszy utwór na tym krążku. Inne utwory wydają się już bardziej konwencjonalną robotą, choć po kolejnym już przesłuchaniu zaczynam powoli nucić coraz więcej fragmentów ("Lightyears", "Postcards From iO", "Bipolar", "Meadow Child").

Soraia, pomimo tego, że urodzona na początku lat 90tych - zafascynowana jest rockiem progresywnym, słychać to na jej debiutanckiej płycie. Ja jednak musiałem przekonać się jak to brzmi na żywo. Koncert odbył się w malutkim The Sugar Club w niedzielę 29 kwietnia. Gdy wszedłem na salę ujrzałem pustą scenę, na której stał jedynie stołek, gitara i parę efektów do przetwarzania jej dźwięków. Potem potwierdziły się moje obawy - Charlene Soraia wystąpiła solo. Wybrała więc tylko te utwory, z którymi mogła sobie poradzić bez zespołu. Powiedziała w pewnym momencie, że chciałaby zagrać teraz "When We Were Five", ale nie jest w stanie odtworzyć sama tej środkowej wstawki. Za to świetnie wypada na żywo "Wherever You Will Go", gdy dziewczyna zamienia brzmienie gitary w rozmyte, jakby przytłumione brzmienie organów (dzięki odpowiedniej przystawce gitarowej).

Jako, że koncert trwał niecałą godzinę i nie było z nią zespołu poczułem niedosyt. Chwilę później powiedziałem jej o tym. Przyszło mało ludzi - może 60 - 70 osób. Za to po zakończeniu występu Charlene przytargała stolik obok sceny i postawiła kartonik z kopiami swojej płyty. Dziesięć euro za płytkę z autografem? Czemu nie..., a także dobry moment by pogadać ze wschodzącą gwiazdą. Ubolewałem, że nie mogłem usłyszeć "When We Were Five", więc wyjaśniła mi, że nie ma pieniędzy na opłacenie muzyków na trasie koncertowej, a sama bywała muzykiem sesyjnym, więc wie, że to nie jest prosta sprawa (jako nastolatka występowała z zespołami Retrospect i Electriq Mistress), ponarzekaliśmy na pogodę (od czterech dni zimno, szaro i wiatr zacinający deszczem po twarzy). Dziewczyna ożywiła się zdecydowanie, gdy spytałem ją, którą płytę King Crimson lubi najbardziej, zaczęła szukać w pamięci i w końcu wypaliła, że "Discipline", a gdy powiedziałem, że to też moja ulubiona to przybiła mi "pionę". I już zaczyna opowiadać o fascynacji Davidem Bowie i grupą Yes, dowiedziałem się, że tytuł swojej płyty zaczerpnęła z jednej z kompozycji, znajdującej się na debiutanckiej płycie King Crimson. Nagle przerywa zwijanie kabelków ze sceny, wyciąga z plecaka tableta i zaczyna pokazywać mi zgromadzone tam płyty, zachwala grupę Gandalf, twierdzi, ze muszę koniecznie znaleźć ich nagrania i posłuchać :) Całkiem sympatyczne i wygadane dziewczę. No i wyraziła nadzieję, że następnym razem pojawi się już z całym zespołem.