Zatem (tu próbuję zahamować wybuchy zachwytu) od czego by tu zacząć... koncert rozpoczął się z opóźnieniem 5 minut, czyli żadnym ;) Już jako bodajże trzeci utwór zagrali moje najulubieńsze 'Maki, Maki', więc moje wątpliwości, co do tego czy będzie ok, zostały rozwiane ;) Goran na początku zapowiedział, że zagrają starsze utwory jak i te z najnowszej (2009r) płyty, plus te piosenki, które napisał do filmów. Jak powiedział, tak zrobił. Ogólnie dobór piosenek świetny, zagrali nawet 'Ederlezi' (co mnie w sumie zdziwiło, mimo że to znany numer). Większość piosenek mocno skocznych, co niestety w Sali Kongresowej jest problemem, dość poważnym jak się okazuje...no, ale o tym za chwilkę. Ze znanych/rozpoznanych utworów były: 'So nevo si' (serbski odpowiednik 'Śpij kochanie śpij'), 'Mesecina', 'Cajesukarije', 'Natan ixara oikopedo' (odpowiednik '100lat młodej parze'), 'Ne siam kurve tuke sijam prostitutke', no i 'In the death car'.. Wiadomo, że przy takich dźwiękach usiedzieć w miejscu ciężko, ale jak mus to mus... każdy tupał nogą na swój sposób (moje tańczyły), czy też lekko kiwał głową, na ile mu śmiałość pozwoliła... jednak nie mogłam wyjść ze zdumienia, przerażenia, patrząc na jednostki, które nawet nie drgnęły... nie poruszyły głową, ramieniem, nogą, uchem. Dżizys?! To jakieś niezdrowe i niesmaczne, a niestety kilka takich jednostek było... np. pan siedzący przede mną ;) No, ale jak wiadomo żadna energia w naturze nie ginie, tak więc znaleźli się i tacy, co chęci do zabawy mieli aż za dużo. I jak to w moim życiu bywa (znów mi się przypomina scena z 'Dnia świra', gdy główny bohater siedzi w pociągu i już wie z kim będzie siedział w przedziale... ;D) ironia mnie nie opuszcza i obok mnie zasiadła parka... przysięgam, tak irytujących ludzi dawno nie spotkałam. Jednakże po lewej stronie sali już po kilku piosenkach (może czterech?) zebrała się grupka ludzi, którzy zaczęli tańczyć i moi kochani sąsiedzi do nich dołączyli, więc był spokój. Co do tych tańców... okazja była kusząca, nawet bardzo, ale biorąc pod uwagę po pierwsze to, że Ci irytujący ludzie tam poszli, a po drugie moją wspaniałą (i swoją drogą CHOLERNIE drogą) miejscówkę dokładnie naprzeciw Gorana z doskonałym widokiem na Ademovica... odpuściłam. Nie było tam na to warunków, nad czym też ubolewam, bo przydałby się koncert Gorana z dużą ilością miejsca pod sceną do tańczenia! Wtedy nikt by mnie nie powstrzymał. Jak się okazało to była świetna decyzja. Otóż potańcówka nabierała na sile, pomysły ludzi się mnożyły, temperatura rosła a wraz z nią spięcie ochrony... tak więc problemy zaczęły się od rozprzestrzenienia tańczących (póki tańczyli po lewej stronie pod balkonem nikomu nie zasłaniali), a co najlepsze zasłaniali tym, którzy mieli najdroższe miejsca (upsss...). Zatem pierwsza interwencja. Potem wężyk... (gdzie już zaczęłam odczuwać lekką żenadę, aczkolwiek ta zabawa wiecznie wzbudza we mnie to uczucie). Generalnie ochroniarze latali jak zwariowani, a ludzie poczuli się pewnie...aż za. No i musiało dojść do wybuchu. Ja tam wiedziałam, że będzie jazda, bo usłyszałam pierwsze dźwięki piosenki 'Gas, gas', która jak się okazuje jest poważną konkurentką 'Kalasnjikova'. Ludzie się rzucili, ochrona się rzuciła... Pomyślałam, że zamiast tytułowego 'Gas, gas!' można by raczej krzyczeć 'dym, dym!'. Bo DYM był...wręcz zadyma. Zaczeły się bluzgi, niecenzuralne gesty w stronę interweniujących ochroniarzy... ochrona użyła siły...kładąc na ziemie dwóch łosi (jednym z nich był oczywiście mój były sąsiad)...część publiki zaczęła wtedy buczeć i gwizdać niemal zakłócając zespół... Ja za to oblałam się OGROMNYM rumieńcem. Było mi tak wstyd, że myślałam, że wstanę, wejdę na scenę i zacznę przepraszać zespół, łącznie ze złotymi butami Bregovica, które miał na nogach. Polska po prostu. Co za wstyd. Na szczęście zespół nie przestał grać (choć ja bym chyba to na ich miejscu zrobiła). Mówcie co chcecie, ale ten band to Klasa, przez duże 'K'. No i w końcu muzyka załagodziła spory. Trzeba przyznać, że po tej akcji czuło się w powietrzu jakieś rozluźnienie atmosfery... sama nie wiem czy do końca dobre. Myślę, że sam zespół wydzielał tyle pozytywnej energii (z minuty na minutę coraz więcej), że robienie tej przysłowiowej wiochy nie było konieczne. A wracając do przyjemniejszych wrażeń, to jak przed chwilą wspomniałam pozytywna moc rosła i na 'Truckers song' ('prawy do lewego') zaśpiewanym z polskim refrenem, nie było już takiego co by chociaż nieśmiało w rączki nie klaskał (wiadomo...nic tak nie działa jak ojczysty język, nie? ;P) ... cała sala wstała i tańcowała (na swoich miejscach co prawda, ale jednak ;) ). Ale na 'Kalasnjikovie', który był ostatnią piosenką bisu, już nawet panowie sztywni tańczyli (!) ...czyli nie byli jednak robotami. To już była moc. Ludzie powychodzili na środek żeby pokręcić biodrami ;D Jestem pewna, że jeszcze godzina koncertu i wszyscy by już tańczyli razem łącznie z ochroniarzami. Miłym zaskoczeniem jest to, że na żywo ta muzyka brzmi sto razy lepiej. I o ile nagrania audio po dłuższej chwili mogą zmęczyć, tak na żywo można tego słuchać godzinami. Grali 2 godziny z minutami, a miało się wrażenie, że to dopiero rozgrzewka! Niesamowita sprawa. Samo brzmienie...nie do opisania. Wiedziałam odkąd zobaczyłam ten koncert na Mezzo, że usłyszeć to na żywo to musi być przeżycie. I nie myliłam się! Było kilka momentów, że miałam łzy w oczach... bo ta muzyka była po prostu niesamowita. I w ogóle pozytyw, który bije od zespołu. To jak sobie wysyłają miedzy sobą uśmieszki chociażby ;). Wszyscy tacy kochani, że tylko ich uściskać (najdłużej oczywiście Ademovica ;D). Nawet bis, nie był na zasadzie 'hiciory na odczepnego'... to był konkretny i długi bis. Kontakt z publiką też pozytywny 'Polisz pipul ju ar krejzi, ju ar not normal' (z wyraźną wymową każdej literki) - kocham kwadratowy angielski Bregovica ;D I absolutnie nie ironizuję w tym momencie ;) Tak więc jestem bardzo zadowolona. Słowa 'trzeba wiedzieć, kiedy ze sceny zejść niepokonanym', akurat do Gorana się nie imają (póki co? e tam. On się nie starzeje!). I to jest zaj... w tej muzyce, że można ją lubić, słuchać, śpiewać, grać w każdym wieku... zawsze jest tak samo nośna! I każdy człowiek, nawet sztywniak, w głębi serca chciałby sobie przy niej pobrykać ;) Oni koniecznie muszą zagrać na moim weselu (pogrzebie zresztą też), a jako że mnie oczywiście nie stać, rozwiązanie jest jedno - panem młodym będzie mój ulubiony Serb i już. Tak więc następnym razem siadam w pierwszym rzędzie naprzeciw niego i będę się ładnie uśmiechać (chociaż parę takich jego spojrzeń i uśmiechów, jakie dziś serwował z bliskiej odległości mogłoby mnie zabić). Ok, ok... wracam na ziemię :( Może następnym razem trzeba pojechać na koncert za granicą, żeby wioski rodzinnej nie doświadczać ;P Może do Irlandii? ;P (tu porozumiewawcze spojrzenie do Ciebie, Szymon ;D hehe).