I wszystko byłoby cacy, jedynie głos pani Ellis zakłuł czasami zbyt boleśnie. W trakcie "The Way We Were" (oryginalnie: Barbra Streisand) zaciskałem zęby i oczy by wytrzymać do końca. No nie jest to chyba "mój głos", subiektywnie i uczciwie od razu napiszę. Nie odpowiada mi jej barwa głosu. Znośna jest dla mnie jedynie w niższych rejestrach... Z tego właśnie powodu "No One But You" zdecydowanie wolę w wersji studyjnej, gdzie wokale dzielą między siebie Roger Taylor i Brian May. Właśnie... skupmy się może na głównej gwieździe wieczoru. Gitarzysta ze swoim znakiem rozpoznawczym, czyli bujną czupryną (teraz już siwą) chętnie zagadywał publiczność, opowiadał różne anegdoty i wspomnienia. Z racji tego, że od 2007 roku nosi tytuł doktora astronomii sporo było o gwiazdach i kosmosie. Mi jednak najbardziej utkwiła w pamięci opowieść o tym, jak to za młodzieńczych lat wkradał się z kolegą za kulisy występów Rory'ego Gallaghera w londyńskim klubie Marquee Moon. Potem "zamęczali" biednego muzyka pytaniami dotyczącymi gry na gitarze. Dla nich to było święto, a ich "mistrz", mimo tego że zmęczony, cierpliwie wszystko tłumaczył. Podobno to dzięki Gallagherowym lekcjom powstał motyw, który przerodził się potem w "Tie Your Mother Down"...

Gdzieś tak w połowie występu Kerry Ellis opuściła scenę, a Brian May zapowiedział specjalnego gościa: "Wciąż ma się dobrze, wciąż działa" powtarzał tuląc zabawnie swą legendarną gitarę Red Special, którą wniesiono zza kulis. Po chwili zaprezentował całą gamę dźwięków, które TYLKO ON potrafi wykrzesać ze swojego ukochanego instrumentu. Taka długa solówka na tle syntezatorowych plam. Przez chwilkę poczułem się tak jakby pozostała trójka słynnego kwartetu pozostawiła na chwilę samego Maya by zabawił ludzi swoimi umiejętnościami. Piękny moment, daję słowo, że przez kilka chwil słyszałem fragment "Bijou" z pamiętnego albumu "Innuendo". A może tylko mi się zdawało? Może sam ułożyłem sobie w głowie te dźwięki? :) Jedno jest pewne: to był, według mnie, najlepszy fragment tego koncertu. Nie zmieni tego nawet drobna wpadka, gdy Brian cofając się, potknął się i stracił na chwilę równowagę. Nie przestał grać, a dźwięki nie straciły tonacji. Pełen profesjonalizm :)

Drugim smakowitym fragmentem koncertu było wykonanie piosenki "Life Is Real (Song For Lennon)". Oryginał pochodzi z albumu "Hot Space" z 1982 roku. Wokalista Queen napisał go dla Johna Lennona, zastrzelonego kilkanaście miesięcy wcześniej. Jedyny raz, podczas tej piosenki, na kilkanaście sekund pojawiła się na ekranie postać Freddiego Mercury'ego. Wywołało to ogromny aplauz publiczności! Wzruszający hołd dla dwóch wielkich muzyków zawarty w jednej piosence.

Pod koniec zagrali własną kompozycję "The Kissing Me Song" z teledyskiem odtworzonym na ekranie. Posklejane fragmenty złożone z całusów, które fani podesłali na prośbę muzyków. Pozytywny, pełen energii utworek, pewnie przypadłby do gustu Freddiemu...