Zaczęli koncert od "Welcome To My World", najlepszej, według mnie, piosenki z albumu "Delta Machine". Potem już posypały się hiciory. Doskonały "Walking In My Shoes" (mój osobisty nr 1 z całej dyskografii grupy) zabrzmiał ciężej niż w wersji studyjnej - po prostu PERFEKCYJNIE! Niesamowite uczucie wywrzeszczeć ten refren z tysiącami innych gardeł. "Black Celebration" nie był może najbardziej przebojowym albumem w historii DM, ale utwór tytułowy to dla zagorzałych depeszowców prawdziwa uczta! "Policy Of Truth", "Behind The Wheel", "A Question Of Lust" i oczywiście te dwa najsłynniejsze, nieśmiertelne klasyki, kowerowane wszędzie i przez wszystkich, których tytułów nie muszę nawet teraz wymieniać, a które zakończyły podstawowy set występu. Stały punkt DeeMowskich koncertów, czyli akustyczny secik w wykonaniu Martina Gore'a też się pojawił. Podczas europejskiej części trasy nieliczni szczęśliwcy mogli usłyszeć "Home", a nawet "Judas"! Były to jednak wyjątki. Większość miast (także Dublin) otrzymała podobny zestaw: "Shake The Disease" oraz "But Not Tonight". Spocony pięćdziesięcioletni Martin Gore w połyskującym, obcisłym stroju śpiewający fortepianową balladkę wyglądał trochę komicznie i trochę obleśnie. Najważniejsze, że śpiewał bez zarzutu. Szczególnie ta druga zrobiła na mnie wrażenie, nie rozpoznałem jej, sprawdziłem później - okazało się, że to strona B singla "Stripped" w oryginale taneczna wprost na parkiety, tu wyciszona i delikatna. I tu nastąpiło coś, co lubię najbardziej. Po zakończeniu, kiedy reszta zespołu wracała na scenę, tłum ludzi wciąż nucił linię melodyczną poprzedniego utworu, podchwycił to Dave Gahan i dał znak muzykowi obsługującemu keyboard, aby podtrzymać ten moment. Magia koncertu! Martin Gore nie krył wzruszenia.

Wyjście na bis to czysta formalność. I kolejna porcja przebojów. Oto jak można pogodzić fanów rocka i dyskoteki: najpierw "Just Can't Get Enough", a potem "I Feel You"! :) I to był jedyny moment, kiedy sięgnęli tak głęboko w przeszłość, do początków lat 80tych. Nie zagrali też nic z albumów "Ultra" i "Exciter", więc wielbiciele tych płyt mieli pewnie powód by sobie troszkę pomarudzić.

Jeśli chodzi o oprawę sceniczną to panowie z wiekiem coraz bardziej się rozleniwiają. Żadnych "fajerwerków", jedynie telebim za muzykami wyświetlający różne obrazy. Mi najbardziej podobał się ten z nieruchomymi, upajającymi się ciszą, 'przyklejonymi' do szyby postaciami, które po zakończeniu piosenki "Enjoy The Silence" wstały i sobie poszły. W przypadku tego zespołu płacimy grube pieniążki za markę Depeche Mode, a nie za show sceniczne. Ja jestem zaspokojony, jeśli chodzi o DM na żywo. Warto było, pomimo tego, że ostatni świetny album nagrali jeszcze w latach 90tych, a z ostatnich trzech można by złożyć jeden niezły. Poza tym Gahana w sumie od ponad piętnastu lat mogło już nie być wśród nas... ale dostał jeszcze jedną szansę. Niech zatem nagrywają i koncertują, ile wlezie.

Welcome to My World Angel Walking in My Shoes Precious Black Celebration Should Be Higher Policy of Truth The Child Inside But Not Tonight (Acoustic; Sung by Martin) Heaven Behind the Wheel A Pain That I'm Used To A Question of Time Enjoy the Silence Personal Jesus BIS: Shake the Disease (Acoustic; Sung by Martin) Halo Just Can't Get Enough I Feel You Never Let Me Down Again