Jak pisał Krzysztof Siwczyk: "Głównym korpus korespondencji stanowią listy do kobiet, z którymi Wojaczek był związany. Różne to były rodzaje związania, wszystkie budują duszną atmosferę emocjonalnej szarpaniny. Młodzieńczy bulgot hormonalny czuć w listach do Stefani Cisek – platonicznej miłości nastoletniego Wojaczka. Uczynił z niej poeta konfesjonał, w którym wyznaje swój grzech pierworodny – pociąg do poezji. Wojaczek na naszych oczach staje się poetą. Splot intelektualnych ambicji i cielesnego pożądania - nieukierunkowany jeszcze w literacką sublimację – buduje wrażenie wypowiedzi szczerej i bezpretensjonalnej. Wojaczek cierpi katusze dojrzewania. Ale cierpi po trosze „literacko”. Intuicyjnie zwraca się w stronę literatury jako medium konwencjonalizującego chaos i grozę doświadczania świata. Dla młodego Wojaczka, przykładnego czytelnika Baudelaire`a, świat to piekło i klatka, z których należy się ewakuować".
Jak pisał Krzysztof Siwczyk: "Głównym korpus korespondencji stanowią listy do kobiet, z którymi Wojaczek był związany. Różne to były rodzaje związania, wszystkie budują duszną atmosferę emocjonalnej szarpaniny. Młodzieńczy bulgot hormonalny czuć w listach do Stefani Cisek – platonicznej miłości nastoletniego Wojaczka. Uczynił z niej poeta konfesjonał, w którym wyznaje swój grzech pierworodny – pociąg do poezji. Wojaczek na naszych oczach staje się poetą. Splot intelektualnych ambicji i cielesnego pożądania - nieukierunkowany jeszcze w literacką sublimację – buduje wrażenie wypowiedzi szczerej i bezpretensjonalnej. Wojaczek cierpi katusze dojrzewania. Ale cierpi po trosze „literacko”. Intuicyjnie zwraca się w stronę literatury jako medium konwencjonalizującego chaos i grozę doświadczania świata. Dla młodego Wojaczka, przykładnego czytelnika Baudelaire`a, świat to piekło i klatka, z których należy się ewakuować".