Była córką więźnia obozu w Starobielsku Juliana Grunera, przed wojną lekkoatlety, medalisty mistrzostw Polski, ale przede wszystkim lekarza i oficera rezerwy Wojska Polskiego. Przez całe życie, jak sama mówiła, podświadomie tęskniła za ojcem, z którym rozstała się latem 1939 roku. Jego grób odnaleziono w połowie lat 90. XX wieku w Piatichatkach, gdzie mordowano więźniów Starobielska.

Ewa Gruner dwukrotnie w roku 1995 i 1996 uczestniczyła w pracach ekshumacyjnych. Tak wspominała tamte chwile w reportażu Małgorzaty Furgi "Opowieść o mężach i ojcach - ofiarach zbrodni katyńskiej".

- Ślad kuli jest na pierwszych kręgach szyjnych. Strzelec był tak precyzyjny, że strzelał w otwór potyliczny wielki, a kula wylatywała ustami wybijając dwa zęby górne i dwa zęby dolne. Antropolog, który tam był, wywnioskował, że to był leworęczny człowiek i tu już domysły. Znaleźliśmy grób, gdzie leży około 20 młodych ludzi. Wyglądałoby, że to pluton egzekucyjny i gdzie jeden z nich ma prawy bark skostniały. Nie mógł podnosić ręki. Musiał być leworęczny. Być może tam tata leży. Nie wiadomo. Razem ze swoimi ofiarami - wspominała Ewa Gruner.

Po wydobyciu zwłoki zamordowanych, pochowano powtórnie na cmentarzu w Charkowie. Ewa Gruner była na liście członków delegacji, która 10 kwietnia 2010 roku leciała wspólnie z prezydentem Lechem Kaczyńskim do Katynia. Nie zginęła w Smoleńsku, bo oddała swoje miejsce komuś innemu. Jak stwierdziła w jednym z wywiadów dlatego, że grobem jej ojca jest Charków, a nie Las Katyński.