„Zimą panowała temperatura od −40 do −60 st. C, w mieszkaniu często było nocą −20 st.C. W lecie na słońcu ponad 60 st. C, jajko gotowało się zasypane piaskiem (…) Przy domach można było sadzić tylko kartofle. Nawet za pojedyncze źdźbło zboża można było trafić do łagru. Zboże wyłącznie siał kołchoz. Po zbiorach oddawało się taką ilość plonów, jaka wynikała z planu. Jeśli coś zostało, dzielono między pracujących w kołchozie. Za całoroczną pracę można było dostać „nawet” 2 pudy (32 kg) zboża. Jeśli jednak zbiory były mniejsze, wszyscy musieli dopłacić. Mimo to przeżyliśmy. O głodzie nie ma sensu opowiadać. Kilka miesięcy na jednym kartoflu dziennie to coś innego niż brak kanapki na drugie śniadanie.” – takimi słowami Andrzej Gwiazda opisywał w wywiadzie prasowym warunki, w których przyszło mu żyć w dzieciństwie. W 1940 roku wspólnie z mamą i babcią zostali wywiezieni do Kazachstanu. Wydaje się, że to wówczas nauczył się, że komunizm nie jest ustrojem pozbawionym ucisku i wyzysku oraz że wcale nie realizuje idei równości i sprawiedliwości społecznej. Ta wiedza stała się też szczepionką na kłamstwo i obłudę powojennej rzeczywistości w Polsce.
Andrzej Gwiazda to działacz opozycji demokratycznej w PRL, współtwórca Wolnych Związków Zawodowych i NSZZ "Solidarność". Jednak trudno by było znaleźć inną osobę, która w tak mocny sposób krytykowałaby dawnych opozycyjnych kolegów. W ogóle jest autorem wielu kontrowersyjnych opinii i deklaracji. Inna sprawa, że prawdopodobnie obruszyłby się na przymiotnik „kontrowersyjny”. O życiowej drodze Andrzeja Gwiazdy, jego wyborach i motywacjach tych wyborów opowiada dr Piotr Brzeziński, historyk z Instytutu Dziedzictwa Solidarności w Gdańsku.