Bóg jest światłem. Ta myśl legła u podstaw nowego pomysłu na architekturę sakralną. W XII wieku, wzniesiono w Saint-Denis budowlę, która dała początek nowemu stylowi. Co ciekawe - powstał on z woli jednego człowieka, opata Sugeriusza, który potrafił narzucić swoją wizję, zmaterializować rodzącą się nową filozofię pojmowania królewskości i boskości. Posiłkował się Theologia mystica św. Dionizego, patrona opactwa:
"W tej światłości początkowej, nie stworzonej i stwórczej, uczestniczy wszelkie stworzenie. Wszelkie stworzenie otrzymuje i przekazuje światło boskie wedle swojej możności, to znaczy zależnie od szczebla, jaki zajmuje na drabinie istot, zależnie od poziomu na jakim umieściła je w hierarchii myśl boża. Wywiedziony ze światła wszechświat sam wysyła potoki jasności, a światło emanujące z Istoty Pierwszej Wyznacza nieodmiennie miejsce wszystkiemu, co stworzone. Ale też i wszystko zespala. Jako więź miłości przenika świat, jest ładem i spójnią, ponieważ każda rzecz jest w mniejszym lub większym stopniu tego światła odbiciem, irradiacja ta aż z samych głębin ciemności nieprzerwanym łańcuchem odblasków pnie się ku górze, zmierza z powrotem do źródła swojego promieniowania. W ten sposób świetlisty akt stworzenia sam z siebie ustanawia ruch powrotny, który po stopniach prowadzi ku Istocie niewidzialnej i niewysłowionej, z której się wywodzi."
O kamieniach wędrujących ku światłu opowiada Iwona Sandach, historyk sztuki.