Prawie trzy dekady temu pracownicy portu domagali się ponownej legalizacji "Solidarności" i podwyżek płac.

Hasło było jedno. - Nie ma wolności, bez Solidarności - mówi Teresa Jera dodając, że decyzja o podjęciu strajku była niezwykle trudna. - Obawialiśmy się jak nas potraktuje kierownictwo, czy będziemy spokojnie mogli przyjść do pracy, czy nie zostaniemy zwolnieni, to było duże ryzyko.

Zagrożeń w trakcie trzech tygodni strajku było więcej - wspomina Bolesław Szynkiewicz.

- Kiedy okręty marynarki wojennej wpływały do basenu, to wtedy sytuacja była naprawdę napięta. Na placu przed świetlicą odbyła się msza, podczas której zostaliśmy przygotowani na najgorsze, co może nastąpić: wejdą i zrobią to, co zrobili w kopalni "Wujek" - mówi Szynkiewicz.

Leszek Duklanowski w porcie już nie pracował, zwolniono go za działalność opozycyjną na początku lat 80.

- Codziennie przychodziłem tu z wózkiem, z najmłodszym dzieckiem, kiedy były tu m.in. modlitwy - wspomina.

W 1988 roku w Szczecinie strajkowali też pracownicy Wojewódzkiego Przedsiębiorstwa Komunikacji Miejskiej i Zakładów Budownictwa Kolejowego.

Strajk robotniczy w 1988 roku był najdłuższym protestem w Szczecinie. W manifestacji kończącej protest wzięło udział blisko 10 tysięcy osób. Protestujący przeszli spod bramy portu, obok katedry szczecińskiej, aż do kościoła ojców Jezuitów przy ul. Pocztowej.