Nie umarły jeszcze Ukrainy ni chwała, ni wolność,
Jeszcze do nas, bracia młodzi, uśmiechnie się dola.
Zginą nasi wrogowie jak rosa na słońcu,
Zapanujemy i my bracia, w naszym kraju.
Duszę, ciało poświęcimy dla naszej wolności,
Pokażemy, żeśmy bracia, z kozackiego rodu.
To fragment pieśni, która stała się ostatnio znana na całym świecie.
O twórcach, okolicznościach powstania, dalszych losach i znaczeniu hymnu Ukrainy opowie dr Andrzej Wątorski, ukrainista.

Dziś Międzynarodowy Dzień Teatru. Święto aktorów, reżyserów, scenografów i wszystkich innych ludzi związanych ze sceną, także miłośników sztuki teatralnej.
Data jest nieprzypadkowa - upamiętnia otwarcie Teatru Narodów w Paryżu, które odbyło się dokładnie 65 lat temu. Jednak w tym roku "...symbolem Międzynarodowego Dnia Teatru powinien być zbombardowany teatr ukraiński, który zamiast azylem stał się celem ludobójców." – powiedział dziś Jacek Jekiel, dyrektor Opery na Zamku i wiceprezes Stowarzyszenia Dyrektorów Teatrów. "Tego barbarzyństwa żaden człowiek kultury i sztuki nigdy nie może zapomnieć. Rosyjski imperializm chce w każdy sposób zbezcześcić dobro i spokój, karmi się nienawiścią. Jednak miejmy nadzieję, że teatr w Mariupolu – jako symbol teatru całego świata – odrodzi się mocniejszy, a na jego scenę wróci człowieczeństwo. Teraz naszym obowiązkiem jako ludzi teatru jest solidarność i pomoc. Uwierzmy w to, jak nasi dzielni bracia i siostry z Ukrainy, którzy dalej w swoim hymnie śpiewają: „Duszę, ciało poświęcimy dla naszej wolności”. Teatr zawsze był, jest i będzie arcymocą. Teatru – symbolu – nigdy nikt nie pokona. Nigdy. Nikt."
W Międzynarodowy Dzień Teatru naszym gościem, a zarazem przewodnikiem po Szczecinie będzie aktor, reżyser, pieśniarz - Wiesław Łągiewka.

65 lat temu narodził się w Szczecinie teatr muzyczny – dzisiejsza szczecińska Opera na Zamku. Impuls do powstania tej sceny dała garstka ludzi, której przyświecała wspólna idea, pasja, zamiłowanie do muzyki. I tęsknota za miejscem czarodziejskim, kolorowym, mocno oddalonym od siermiężnej rzeczywistości wczesnych lat PRL. Za taką krainą uśmiechu.
Z kolei impuls do tej podróży w czasie dała publikacja "U źródeł szczecińskiej sceny muzycznej. Protokoły posiedzeń Towarzystwa Miłośników Teatru Muzycznego (1956–1958)". Książka pod redakcją Jacka Jekiela i Krzysztofa Kowalczyka powstała przy współpracy Opery na Zamku i Archiwum Państwowego w Szczecinie z okazji jubileuszu 65-lecia teatru muzycznego w Szczecinie.

Publikacja do pobrania: TUTAJ

Pierwszym skojarzeniem, które przychodzi na myśl, kiedy słyszymy nazwisko Łukasiewicz jest lampa naftowa. Jednak spoglądając na jego dokonania, należy przyjąć nieco szerszą perspektywę. Był to człowiek wielu talentów i zainteresowań, działający w różnych przestrzeniach: aptekarz, społecznik, polityk oraz pionier europejskiego przemysłu naftowego. 8 marca obchodziliśmy 200. rocznicę urodzin Ignacego Łukasiewicza.
O człowieku, który rozjaśnił mrok rozmawiam z Agatą Markowską-Szczupak, prof. ZUT, z Wydziału Technologii i Inżynierii Chemicznej.

"Boicie się Baby Jagi?
Kiedy byłam mała, przestraszyła mnie we śnie. Dlatego od dawna zastanawiałam się, kim ona jest. Dzisiaj widzę Babę Jagę jako ciekawą starszą panią, trochę zwariowaną, ale już nie tak groźną. Jeśli poświęcimy komuś czas, zrozumiemy dlaczego jest taki, jaki jest.
Bo każdy, gdy nadepnąć mu na odcisk, może stać się nieprzyjemny. Z Babą Jagą też lepiej nie igrać."
To fragment książki dla dzieci "Jaka jesteś Babo Jago?" Katarzyny Górewicz, która jest nie tylko jej autorką, ale i ilustratorką. O książce, ale i o postaci Baby Jagi w mitologii Słowian oraz w kulturze opowiedzą Katarzyna Górewicz i Igor Górewicz. Katarzyna i Igor wspólnie tworzą Drużynę Grodu Trzygłowa, Wydawnictwo Triglav oraz małżeństwo.

Ważna informacja!
Wydawnictwo Triglav wraz z drukarnią PrintGroup w Szczecinie szykuje wydanie książki dla dzieci w języku ukraińskim "Borek i Bogowie Słowian", która w 2012 roku ukazała się na Ukrainie jako "Борек і боги слов'ян". Książka będzie przeznaczona do całkowicie bezpłatnego rozpowszechniania wśród ukraińskich dzieci, które przybyły do Polski, zostawiając większość swoich książek i zabawek w domu. Już wkrótce informacje, gdzie będzie można ją znaleźć.

„Mając na względzie pamięć ofiar zbrodni systemów totalitarnych i dążąc do ograniczenia ich porażającej bezimienności będącej jednym z przejawów zaprzeczenia człowieczeństwa pomordowanych" 28 września 2012 roku powołano do życia Polska Bazę Genetyczną Ofiar Totalitaryzmów. Przez te 10 lat sporo się zmieniło - m.in. Instytut Pamięci Narodowej zerwał porozumienie o współpracy z Pomorskim Uniwersytetem Medycznym w Szczecinie - ale PBGOT ciągle działa i realizuje cel, dla którego została powołana - stworzenie możliwie najobszerniejszej bazy danych DNA ofiar zbrodni konfliktów zbrojnych XX wieku oraz ich rodzin, dzięki której możliwa będzie skuteczniejsza identyfikacja odnalezionych szczątków ludzkich. Tych, które już zostały odnalezione, jak i tych, które zostaną odnalezione w przyszłości.
Zespół zidentyfikował ofiary odnalezione na: Kwaterze „Ł” Cmentarza Wojskowego na Powązkach w Warszawie, terenie Aresztu Śledczego w Białymstoku, Cmentarzu Garnizonowym w Gdańsku, terenie siedziby UB w Bielsku Podlaskim i wielu innych miejscach. Zidentyfikowano szczątki między innymi Hieronima Dekutowskiego „Zapory”, Zygmunta Szendzielarza „Łupaszki” czy Danuty Siedzik „Inki”.
O tym, jak powstaje "genetyczny odcisk palca" opowiada dr hab. Andrzej Ossowski, profesor Pomorskiego Uniwersytetu Medycznego, genetyk, kryminalistyk i antropolog sądowy, koordynator projektu PBGOT.

Pan Tomasz jest historykiem sztuki, pracownikiem Centralnego Zarządu Muzeów. W piękny letni dzień wyrusza w podróż, mając za towarzyszy trójkę harcerzy. Jadą nieco pokracznym wehikułem, który sunie powoli po szosie. Nic więc dziwnego, że auto jest wyprzedzane (ale i wyśmiewane) przez innych użytkowników drogi. Jednak już po paru minutach okazuje się, że wehikuł kryje w sobie wiele tajemnic...
Tak zaczyna się opowieść, którą pokochało wiele pokoleń Polaków. Serial o poszukiwaniu skarbu templariuszy powstał na podstawie kultowej powieści Zbigniewa Nienackiego "Pan Samochodzik i templariusze" z 1966 roku. To część cyklu o przygodach historyka sztuki i detektywa amatora, Tomasza nazywanego Panem Samochodzikiem.
Dokładnie 50 lat temu, 20 lutego 1972 roku w telewizji został wyemitowany pierwszy odcinek tego serialu.
Gośćmi "Machiny czasu" będą: Sławomir Szeliga. który wspólnie z synem od kilku lat wędruje śladami polskich seriali oraz Patrycja Piłat, dobry duch zamku w Radzyniu Chełmińskim, gdzie kręcono część scen serialu. Wielkie podziękowania dla Forum Miłośników Pana Samochodzika!

"Pius XI uznał, że tango nie jest nieprzyzwoite. Mylił się. Jest nieprzyzwoite. Ale... - zawahała się - ale tango jest takie piękne...". Tymi słowami sposób kończy się ta książka, opowieść o sprawach może niekoniecznie przyzwoitych, ale za to jakże pięknych - "Kossakowie. Tango". Jej autorką jest Joanna Jurgała-Jureczka, doktor nauk humanistycznych w dziedzinie literaturoznawstwa, która ma na swoim koncie wiele książek przybliżających twórców literatury (i nie tylko), kossakolożka.
Opowieść o roli szczęścia i przypadku w pracy pisarskiej, o żmudnym odkrywaniu przeszłości "w białych rękawiczkach" oraz o zaprzyjaźnianiu się ze swoimi bohaterami - ludźmi, których znamy z encyklopedii i podręczników oraz postaciami, o których pamięć jest mocno przykurzona - w "Machinie czasu". Zapraszam do tanga.

W piątek (4.02.) w warszawskim Kościele Środowisk Twórczych pożegnano Barbarę Krafftównę, znakomitą aktorkę filmową, teatralną i kabaretową. Podczas uroczystości Remigiusz Grzela, dziennikarz i pisarz, autor książki "Krafftówna w krainie czarów", przyjaciel aktorki powiedział między innymi: "Dla mnie opowieść o Krafftównie to opowieść o pestce. Ileż to razy widziałem, jak dba, żeby coś wyrosło. Uwielbiała czarne awokado, ale pestek nie wyrzucała. Hodowała w słoiczkach, codziennie zmieniając wodę, a kiedy wypuszczały pędy, zanosiła do Ogrodu Botanicznego. Potrafiła zadzwonić do Eli z trasy, żeby się upewnić, że zmieniła pestce wodę. Wołyń nie był dla Krafftówny pustym hasłem. Przeżyła na Wołyniu dramatyczne chwile, tam umarł jej Tato, ale to tam nauczyła się hodować ziemniaki z kilku z trudem zdobytych. I nawet kilkadziesiąt lat później wiozła ziemniaki, które wypuściły pędy, na Mokotów, do przyjaciółki z dzieciństwa, Lalki, pani Ireny Oborskiej, żeby wsadzić w ogródku. Być może ten ślad, który w nas zostawiła, to właśnie pestka."
Zapraszam na drugą, ostatnią część audycji "Krafftówna po drugiej stronie lustra".

"Ogromny świat, w którym żyłam, jest już po tamtej stronie lustra…” - powiedziała w filmie "Krafftówna w krainie czarów" wybitna aktorka teatralna i filmowa, niezapomniana Felicja z "Jak być kochaną" czy pełna temperamentu Honorata z serialu "Czterej pancerni i pies". Była mistrzynią małej formy - w Kabarecie Starszych Panów stworzyła szereg miniaturowych kreacji, pełnych dowcipu i wdzięku, w których ironia mieszała się z powagą.
„Krafftówna po drugiej stronie lustra - to tytuł tego wydania "Machiny czasu", na które zapraszam wspólnie z Remigiuszem Grzelą - dziennikarzem, pisarzem i dramaturgiem, autorem książki "Krafftówna w krainie czarów". To pierwsza część wspomnień - kolejna za tydzień czyli 6 lutego.