Dyrektor Biura Adam Siwek wyjaśnia, że do tej pory w tym miejscu była jednie tablica z nazwiskami ofiar, bez przypisanych im narodowości. Wśród 97 pochowanych tam osób Polki stanowią największą grupę, poza tym złożono tam prochy (ciała kremowano) Francuzek, Włoszek, Belgijek, Holenderek, Rosjanek i Ukrainek.

BUWiM podjęło decyzję o sfinansowaniu dodatkowej tablicy informującej w języku niemieckim i polskim o pochowanych tam Polkach, ich liczbie i okolicznościach, w których straciły życie. Były one więźniarkami KL Ravensbrück i pracowały w miejscowych zakładach zbrojeniowych. W wyniku bardzo trudnych warunków bytowych, niewolniczej pracy, nieodżywienia i chorób wiele z nich zmarło nie doczekawszy wyzwolenia.

Mogiły Polaków są rozsiane na całym terenie Niemiec, a IPN poszukuje tego typu miejsc, by odpowiednio upamiętnić spoczywające tam osoby.

Adam Siwek apeluje do krewnych osób, które były wywiezione do obozów koncentracyjnych czy na przymusowe roboty i "ślad po nich zaginał", by przekazywali takie informacje do IPN-u. Często - dodaje Adam Siwek - dzięki ustaleniu miejsca spoczynku jednej ofiary represji niemieckich, udaje się odkryć losy całej grupy więźniów, a to pozwala na zbudowanie pomnika i godnego upamiętnienia ich męczeństwa.

W niedzielę delegacja uczestnicząca w uroczystościach w Neubrandenburgu weźmie udział w obchodach 74. rocznicy oswobodzenia przez Armię Czerwoną więźniarek KL Ravensbruck. W tym obozie Niemcy więzili około 132 tysięcy kobiet. Najliczniejszą grupą więźniarek były Polki - spośród 40 tysięcy tam osadzonych przeżyło zaledwie 8 tysięcy.