Gra do recenzji kupiona ze środków własnych.
Zabawne, że ten efekt scenarzyści osiągnęli naprawdę prostymi środkami. Nie ma tu ekstra-mega-hiper wyreżyserowanych filmików przerywnikowych. Przecież Odin Sphere: Leifthrasir to dwuwymiarowa gra akcji, więc meandry opowieści śledzimy czytając przede wszystkim wyświetlany w komiksowych "dymkach" tekst. Rolę "filmików" pełnią tutaj generowane na silniku gry animacje. I wystarczyło. Na pewno swoją rolę odgrywa bardzo dobre udźwiękowienie postaci - gorąco tu polecam wersję z japońskim dubbingiem. Dodaje egzotyki i pomaga w lepszym zatopieniu się w tę opowieść.
Jak wspomniałem, śledzimy losy piątki bohaterów, wzajemnie ze sobą powiązane. I każda kolejna historia rzuca nowe światło na wydarzenia, które poznaliśmy już wcześniej z perspektywy innej postaci. Aby się w tym nie pogubić, w menu gry znajdziecie prostą grafikę, z krótkim streszczeniem ważniejszych wydarzeń z każdej linii fabularnej. Tym sposobem łatwo sprawdzić, że losy pierwszej postaci, którą zaczynamy zabawę, jej historia rozpoczyna się niejako "od środka", gdy w kolejnych odsłonach dowiemy się, co było wcześniej - i co działo się później. A jak wspomniałem, klimatem przypomina mi to te wszystkie dawne eposy, w których bohaterowie nie tylko zabijali smoki, ale i musieli się mierzyć ze zdradą czy dajmy na to wymierzoną przeciw nim intrygą. Nie chcę zbyt wiele ujawniać, dlatego piszę ogólnikami, ale nad wyraz poważną ta baśń w Odin Sphere: Leifthrasir mi się wydała. Chociaż z graficznego pozoru wygląda to na słodziutką opowiastkę dla dzieci.
Właśnie, grafika w Odin Sphere: Leifthrasir... Cóż można powiedzieć, to trzeba zobaczyć. I to zobaczyć w ruchu. Bo na statycznym kadrze to po prostu obrazek, który byłby wspaniałą ilustracją książki dla dzieci. I teraz wprawcie to w ruch... Cudo po prostu. W trakcie eksploracji bliższe i dalsze plany przesuwają się względem siebie, kolorowe obrazy tworzą magiczną doprawdy oprawę dla tej opowieści. I za 10 lat Odin Sphere: Leifthrasir też będzie wyglądał wybornie. Dodajmy jeszcze, że to remaster gry, która pierwotnie zadebiutowała w ostatnich latach życia konsoli PlayStation 2 (odnowiona gra nie jest też jakaś bardzo stara, bo zadebiutowała latem 2016 roku). Poprawki w nowej wersji nie dotyczą jednakowoż tylko wyświetlania grafiki, ale poprawiono czy też nawet przemodelowano pewne elementy rozgrywki. A jak macie ochotę, można odpalić także tryb klasyczny - choć w mojej ocenie dynamiczniejsza walka w nowszej wersji sprawdza się lepiej.
Grafika to jednakowoż jeden z dwóch powodów, dla których Odin Sphere: Leifthrasir praktycznie "brałem w ciemno". Także dlatego, że z przyjemnością ograłem inne tytuły studia Vanillaware czyli Dragon's Crown oraz Muramasa: Rebirth. Chronologicznie to oczywiście Odin Sphere: Leifthrasir było pierwsze - i wyznaczyło kierunek. Bo wszystkie wspomniane produkcje oczywiście hulają na owym wspaniałym silniku graficznym, i, generalnie, mają podobne założenia rozgrywki. W szczegółach różnią się od siebie, ale wystarczy, że włączycie sobie jedną po drugiej, aby bez problemu wyłapać podobieństwa. I nie jest to wadą, jak wspomniałem, bawiłem się tymi produkcjami przez długie godziny.
Osobny akapit muszę poświęcić na (kolejną w moim wykonaniu) laudację na cześć przenośnej konsoli PlayStation Vita. Tak, tak, WIEM: "nieudany sprzęt, nie przyjął się na rynku, nie ma gier", bla bla bla... Dziesiątki razy to powtarzałem, jako uzupełniająca konsola Vita sprawdza się wybornie a bibliotekę gier ma przebogatą. I już słyszę - "ale mało ekskluziwów, wiele tytułów jest dostępnych na "dużych" konsolach". NO WŁAŚNIE: otóż wiele produkcji ograłem SPECJALNIE właśnie na Vicie. Rzeczone Odin Sphere: Leifthrasir przecież mogłem odpalić na dużym ekranie. I specjalnie wybrałem Vitę, to zresztą nie pierwsza taka sytuacja. Na małym ekranie ta baśniowa opowiastka robi doprawdy fantastyczne wrażenie. Zresztą wspomniane już wcześniej wszystkie gry studia Vanillaware ograłem - z pełną premedytacją - właśnie na Vicie. Nie łudzę się oczywiście, że to system sellery dla których kupicie tę przenośną konsolę... Chociaż te tytuły na pewno są dobrym przyczynkiem do tego.
Zbliżam się niemal do końca tego tekstu a nic nie napisałem o samej rozgrywce. Otóż: jest bardzo powtarzalna... Co samo w sobie nie jest zarzutem, cóż: Diablo, Tetris (i długo by jeszcze można wymieniać), te gry też mają powtarzalną rozgrywkę i nikomu to nie przeszkadza... Odin Sphere: Leifthrasir to coś w rodzaju "chodzonej bijatyki" z bardzo prostym do obsługi sterowaniem. Można zwrócić uwagę, że w poszczególnych opowieściach przemierzamy przez większość czasu te same lokacje i walczymy z tymi samymi rodzajami wrogów. Ale, jak napisałem na początku, dla mnie główną motywacją do gry była chęć poznania owej baśniowej historii, a sekwencje "siekane" były miłym przerywnikiem.
Do tego jest dołożona całkiem rozbudowana warstwa RPG. Chociaż, ten system ma swoją specyfikę. Oczywiście zdobywamy punkty doświadczenia, żeby nasza postać awansowała na kolejne poziomy - co na przykład oznacza dłuższy pasek z punktami życia - ale najlepsze jest to, że nabijamy wspomniane punkty bynajmniej nie w czasie walki. To znaczy wtedy też, ale w Odin Sphere: Leifthrasir zamiast miecza bądź innej broni, najważniejsza jest... patelnia... Bo najwięcej doświadczenia można zdobyć w restauracjach. Zbieramy przepisy i składniki, ba - hodujemy roślinki, z których zbieramy owoce. Jest też dosyć rozbudowany system wytwarzania eliksirów i ogólnie mówiąc te wszystkie czynności zajmują całkiem sporo czasu w trakcie gry.
Ależ się rozpisałem. I ciągle chwalę. Co prawda, po zakończeniu tej przygody wiele do roboty w Odin Sphere: Leifthrasir już dla siebie nie widziałem, ale trudno to uznać za jakiś poważny minus, skoro ukończenie gry zajmuje grubo ponad kilkadziesiąt godzin. Naprawdę polecam, nie tylko miłośnikom "japońszczyzny".
Doprawdy, urzekająca gra...
Zobacz także
2018-01-20, godz. 06:00
[20.01.2018] Cold Waters [PC]
Dzisiaj zabiorę Was w sam środek przerażającej wojennej zawieruchy. Co ciekawe nie będą to czasy ani pierwszej, ani drugiej, ale potężnej, trzeciej wojny światowej. Jak się okazuje, zimna wojna pomiędzy Wschodem a Zachodem doprowadziła…
» więcej
2018-01-20, godz. 06:00
Atlantis: The Lost Tales (1997 r.)
Dawno temu i nieprawda - czyli tak w okolicach roku 1997 - gdy, w co może trudno teraz uwierzyć, rynek pudełkowych oryginalnych wydań gier w Polsce dopiero, jak to się mówi, rozwijał skrzydła, na półkach sklepów pojawiła się przygodówka…
» więcej
2018-01-20, godz. 06:00
[20.01.2018] LocoRoco 2 Remastered [PS4]
W grze o której zaraz Wam opowiem, właściwie nie podobała mi się tylko jedna rzecz. Chociaż wyrażenie "nie podobała się", może nawet jest i lekko na wyrost. A wszystko chyba przez moje nazbyt ambitne podejście do sprawy. Wiecie…
» więcej
2018-01-20, godz. 06:00
GIERMASZ 2018, styczeń
» więcej
2018-01-20, godz. 06:00
[20.01.2018] Kup Pan cegłę
W tym wydaniu kącika technologicznego - można powiedzieć - mamy tradycyjną porcję newsów i newsików z branży IT. Czyli nasz ekspert Radek Lis opowiedział o najnowszych procesorach (spokojnie, dzięki naszej interwencji nie zanudza…
» więcej
2018-01-20, godz. 06:00
[20.01.2018] Giermasz #280 - Na morzu, drodze i w oparach absurdu
Ponieważ Michał Król nam zachorzał, ten Giermasz pomogła prowadzić Agata Hawrylczuk - akurat tym razem nic nie ogrywała, ale i tak mamy dla Was trzy recenzje. Andrzej Kutys ocenia, że do niezobowiązującej gry jak najbardziej sprawdza…
» więcej
2018-01-19, godz. 15:47
ARCHIWUM 2016
» więcej
2018-01-19, godz. 15:47
ARCHIWUM 2017
» więcej
2018-01-13, godz. 18:44
ARCHIWUM 2017, październik
» więcej
2018-01-13, godz. 18:44
ARCHIWUM 2017, listopad
» więcej