Milion kopii w tydzień od premiery. Tak właśnie sprzedaje się remake Silent Hill 2. Czy to dziwne? W żadnym wypadku. Sądzę, że magia tej serii jest tak duża, że nawet gdyby ta produkcja była nieudana, wyniki sprzedaży byłyby satysfakcjonujące. A ta gra jest bardzo udana.
Grę do recenzji otrzymaliśmy od twórców, polskiego studia Bloober Team.
Choć jeśli chodzi o rok wydania, to teoretycznie powinienem mieć jakieś doświadczenia związane z tą produkcją, to jakoś mnie to ominęło. Ale sądzę, że w tym wypadku można to potraktować jako plus. Zarówno dla mnie, jak i dla Was, bo mogę ją ocenić na chłodno, nie przykrywając niedoróbek obrusem utkanym z sentymentu do serii, a ludzie, którzy takie uczucia do Silent Hill żywią i tak chcieliby chociaż rzucić okiem, jak wyszła jej nowa wersja. Swoją drogą, nawet gdybym miał przykrywać, to nie potrzebowałbym zbyt dużego obrusu. Wystarczyłaby serwetka, a i bez niej by się obyło. Z drugiej strony nie żyłem oczywiście na farmie amiszów, także wiem o co tu chodzi, o czym opowiada historia i w kogo się wcielamy.
Dla tych, którzy są nowi - Silent Hill to miasteczko spowite wieczną mgłą, którego nie da się tak łatwo opuścić, a po jego ulicach krążą monstra, które wyglądają jak projekcje po jakichś solidnych środkach, których zażywanie może skończyć się problemami zdrowotnymi, z posiadanie prawnymi. Postaci wyglądające, jakby ktoś wsadził człowieka do worka z ludzkiej skóry wywiniętej na zewnątrz, monstra przedziwnie powyginane, poruszające się, jak dotknięte jakąś formą niedowładu, ale przy tym często szybkie i na pewno nieprzyjazne. Gwiazdą jest słynny piramidogłowy, którego stalowy kaptur i potężny nóż na pewno nie raz Wam mignął podczas przeglądania sieci. Do tego wesołego miasteczka trafia James, w którego oczywiście wcielamy się my, a poszukujemy zmarłej żony. Tak się składa, że James otrzymuje wiadomość, z której może wynikać że małżonka, nie spoczywa jednak w spokoju, a drugie życie poświęca na turystykę. Oczywiście James szybko się orientuje, że ten kurort nie zasługuje na pięć gwiazdek. Tłucze deskami, gazrurkami, strzela i robi inne rzeczy, które ostudzą entuzjazm miejscowych. Czasem jednak nasz bohater musi się skradać, niekiedy rozwiązać jakieś przeciętnie skomplikowane zagadki składając w całość układankę, której obraz da mu odpowiedź, co właściwie stało się z jego drugą połową.
Jednym z najsłabszych elementów jest walka, bo o niej można powiedzieć w sumie... meh. Jest przyzwoita, bez innowacji czy specjalnego polotu, bywa frustrująca, bo James nie jest specjalnie wysportowany, uniki w jego wykonaniu bywają koślawe, czasem złol nie powinien go trafić, a jednak mu się udaje, czasem odwrotnie. Nie chcę być za ostry, ona nie boli, po prostu nie ma tu niczego, czego byście nie doświadczyli w innych produkcjach i widać, że akcenty w Silent Hill 2 Remake położone są w innych miejscach. Do tego paleta przeciwników, no cóż, mogłaby być bogatsza. Zdarzają się także drobne potknięcia graficzne, ale nie miałem przypadku, żeby coś uniemożliwiło mi dalszą grę, nie było żadnej zwiechy czy resetu, co wcale nie jest w obecnych czasach takie oczywiste.
Graficznie - są momenty słabsze, ale nie słabe, ale są też szczegóły, które potrafią zachwycić, jak odcisk po obrączce na palcu Jamesa. Liczy się jednak to, jak to wszystko prezentuje się w całości, bo to kompozycja właśnie jest tu na piedestale, a cały obraz jest rewelacyjny. Jest smutno, przygnębiająco i przytłaczająco, do Silent Hill można niemal czuć odrazę. Wszystko tu gnije, wilgotnieje, jest obleśne, wilgotne i nieprzyjemne, chwilami obrzydliwe, zniechęcające do kontaktu. Chwilami jak polskie osiedle porobotnicze w dzień odwilży. W ten klimat wpisują się elegancko stwory, które spotykamy; są odpychające, a myśl o dotknięciu ich może przyprawić o mdłości. Mgła wywołuje podobne odczucia, jakby celowo przykrywała, a później odkrywała poszczególne elementy, tak żeby scenografia dla dziejących się tu koszmarów była jak najlepsza. Mistrzostwem są dźwięki, przede wszystkim radio, które James ma przy sobie. Urządzenie zaczyna trzeszczeć, kiedy zbliża się jakieś niebezpieczeństwo. Sam ten trzask jest bardziej przerażający, niż faktycznie pojawienie się kolejnego biegnącego lub czołgającego się obrzydlistwa. Nie da się tu właściwie nie spoglądać co chwilę przez ramię, żeby sprawdzić czy coś za nami się znów nie skrada. Podobał mi się sposób poprowadzenia historii. To, jak twórcy zaczynają angażować gracza w fabułę. Idziemy chwilami jak po sznurku, nawet nie zdając sobie sprawy z tego, że tańczymy dokładnie tak, jak zagrali nam scenarzyści i deweloperzy, nie pozbywamy się przy tym uczucia, że wszystkie tropy czy wskazówki odnaleźliśmy sami. Przy czym zagadki, może niezbyt wymagające, potrafią wciągnąć i przynieść sporo satysfakcji, zawsze są zrobione z jakimś pomysłem.
Nieoczywista. To jedno z najlepszych określeń, jakie przychodzi mi na myśl w kontekście Silent Hill 2 Remake. Bloober Team pokazało, że wie jak to zrobić dobrze, a nawet jeszcze lepiej. To jest ocean obrzydliwej mgły, do której łatwo wpaść, a z której trudno wyjść. I jeszcze się człowiekowi podoba. Ocena 9/10.
Jednym z najsłabszych elementów jest walka, bo o niej można powiedzieć w sumie... meh. Jest przyzwoita, bez innowacji czy specjalnego polotu, bywa frustrująca, bo James nie jest specjalnie wysportowany, uniki w jego wykonaniu bywają koślawe, czasem złol nie powinien go trafić, a jednak mu się udaje, czasem odwrotnie. Nie chcę być za ostry, ona nie boli, po prostu nie ma tu niczego, czego byście nie doświadczyli w innych produkcjach i widać, że akcenty w Silent Hill 2 Remake położone są w innych miejscach. Do tego paleta przeciwników, no cóż, mogłaby być bogatsza. Zdarzają się także drobne potknięcia graficzne, ale nie miałem przypadku, żeby coś uniemożliwiło mi dalszą grę, nie było żadnej zwiechy czy resetu, co wcale nie jest w obecnych czasach takie oczywiste.
Graficznie - są momenty słabsze, ale nie słabe, ale są też szczegóły, które potrafią zachwycić, jak odcisk po obrączce na palcu Jamesa. Liczy się jednak to, jak to wszystko prezentuje się w całości, bo to kompozycja właśnie jest tu na piedestale, a cały obraz jest rewelacyjny. Jest smutno, przygnębiająco i przytłaczająco, do Silent Hill można niemal czuć odrazę. Wszystko tu gnije, wilgotnieje, jest obleśne, wilgotne i nieprzyjemne, chwilami obrzydliwe, zniechęcające do kontaktu. Chwilami jak polskie osiedle porobotnicze w dzień odwilży. W ten klimat wpisują się elegancko stwory, które spotykamy; są odpychające, a myśl o dotknięciu ich może przyprawić o mdłości. Mgła wywołuje podobne odczucia, jakby celowo przykrywała, a później odkrywała poszczególne elementy, tak żeby scenografia dla dziejących się tu koszmarów była jak najlepsza. Mistrzostwem są dźwięki, przede wszystkim radio, które James ma przy sobie. Urządzenie zaczyna trzeszczeć, kiedy zbliża się jakieś niebezpieczeństwo. Sam ten trzask jest bardziej przerażający, niż faktycznie pojawienie się kolejnego biegnącego lub czołgającego się obrzydlistwa. Nie da się tu właściwie nie spoglądać co chwilę przez ramię, żeby sprawdzić czy coś za nami się znów nie skrada. Podobał mi się sposób poprowadzenia historii. To, jak twórcy zaczynają angażować gracza w fabułę. Idziemy chwilami jak po sznurku, nawet nie zdając sobie sprawy z tego, że tańczymy dokładnie tak, jak zagrali nam scenarzyści i deweloperzy, nie pozbywamy się przy tym uczucia, że wszystkie tropy czy wskazówki odnaleźliśmy sami. Przy czym zagadki, może niezbyt wymagające, potrafią wciągnąć i przynieść sporo satysfakcji, zawsze są zrobione z jakimś pomysłem.
Nieoczywista. To jedno z najlepszych określeń, jakie przychodzi mi na myśl w kontekście Silent Hill 2 Remake. Bloober Team pokazało, że wie jak to zrobić dobrze, a nawet jeszcze lepiej. To jest ocean obrzydliwej mgły, do której łatwo wpaść, a z której trudno wyjść. I jeszcze się człowiekowi podoba. Ocena 9/10.
Zobacz także
2024-03-10, godz. 13:10
Warhammer 40000: Chaos Gate - Daemonhunters [Xbox Series X] - pierwsze wrażenia
W tej szybkiej taktycznej turowej grze RPG pokierujemy najwspanialszą bronią ludzkości - Szarymi Rycerzami. Do boju z plagą ruszył Jarek Gowin, który opowiedział nam o swoich pierwszych wrażeniach z fabularnej kampanii oddziału Łowców…
» więcej
2024-03-10, godz. 13:01
Mario vs. Donkey Kong [Switch]
Musiało minąć 20 lat, by Nintendo wróciło do gry Mario vs. Donkey Kong i stworzyło remake tej świetnej platformowo-logicznej produkcji. Nie jest to dokładnie ten sam tytuł sprzed wielu lat, bo twórcy dodali tu sporo nowych i ciekawych…
» więcej
2024-03-10, godz. 12:57
Mario vs. Donkey Kong [Switch]
Musiało minąć 20 lat, by Nintendo wróciło do gry Mario vs. Donkey Kong i stworzyło remake tej świetnej platformowo-logicznej produkcji. Nie jest to dokładnie ten sam tytuł sprzed wielu lat, bo twórcy dodali tu sporo nowych i ciekawych…
» więcej
2024-03-09, godz. 06:00
Mario vs. Donkey Kong [Switch]
Musiało minąć 20 lat, by Nintendo wróciło do gry Mario vs. Donkey Kong i stworzyło remake tej świetnej platformowo-logicznej produkcji. Nie jest to dokładnie ten sam tytuł sprzed wielu lat, bo twórcy dodali tu sporo nowych i ciekawych…
» więcej
2024-03-09, godz. 06:00
Warhammer 40000: Chaos Gate - Daemonhunters [Xbox Series X] - pierwsze wrażenia
W tej szybkiej taktycznej turowej grze RPG pokierujemy najwspanialszą bronią ludzkości - Szarymi Rycerzami. Do boju z plagą ruszył Jarek Gowin, który opowiedział nam o swoich pierwszych wrażeniach z fabularnej kampanii oddziału Łowców…
» więcej
2024-03-09, godz. 06:00
Inkulinati [PC]
Mówiąc szczerze - ten wstęp pisałem kilka razy, za każdym razem kasując poprzednią wersję po kilku zdaniach. Bo nawet nie wiedziałem od czego zacząć - czy powiedzieć o tym, że to jest debiut polskiego studia, czy o samym gatunku…
» więcej
2024-03-09, godz. 06:00
[9.03.2024] Wywiad - Artur Hilger, studio 9UNZ
W naszej audycji tym razem twórca małej niezależnej gry Unables. Artur Hilger ze studia 9UNZ opowie nam o grze, jej powstawaniu, chyba najdłuższym trailerze w dziejach i swoich początkach w branży gamedev. "UNABLES to fizyka, łamigłówki…
» więcej
2024-03-05, godz. 12:09
[2.03.2024] Wywiad - Karolina Kuzia-Rokosz, studio Fool's Theory
Do studia zaprosiliśmy Karolinę Kuzię-Rokosz ze studia Fool's Theory , które to stworzyło niedawno wydaną grę The Thaumaturge (aktualnie dostępna na PC). Nasza rozmówczyni jest design directorem przy tym projekcie i w bardzo…
» więcej
2024-03-05, godz. 12:08
A Little to the Left [Xbox Series X]
Leniwa niedziela, po sześciu dniach pracy, załatwianiu spraw codziennych, popołudniach z rodziną, zajmowaniu się niezliczona liczbą obowiązków, nie miałem siły na wymagającą skupienia czy refleksu grę. Sprawdziłem najnowszą…
» więcej
2024-03-05, godz. 11:39
Skull and Bones [PC] - pierwsze wrażenia
Skull and Bones wyszło we wczesnym dostępie, więc z wodami mórz i oceanów zmierzył się Kacper Narodzonek. Wraz z Michałem Królem wsiedli na tratwę i porozmawiali o pierwszych wrażeniach. "Wkrocz do niebezpiecznego świata Skull…
» więcej