Dawno, dawno temu albo dziś rano, za trzydziestoma czterema górami, dziewięcioma lasami, siedmioma polderami przeciwpowodziowymi i dwunastoma bezkolizyjnymi węzłami drogowymi, a dokładnie tuż obok, za rogiem było sobie Królestwo Fumisterii. Państwo to było wielkie, piękne, dumne, podupadłe, brzydkie i malejące. Rządził nim wybitny, odważny, przeciętny, nijaki i tchórzliwy Bérenger I. Nie nagle, bo pod koniec spektaklu, za jakieś dwie godziny Król ma umrzeć. To wystarczy, by w oparach absurdu, przy udziale magii i baśniowości, przy marchewkach w dipie czosnkowym porozmawiać o życiu. To traktat o miłości, szacunku i nienawiści, o codzienności – tej szarej i tej w wyjątkowych barwach; to wreszcie studium istoty władzy. O tym wszystkim rozprawia ekscentryczny dwór: dwie Królowe – surowa i rozsądna Małgorzata oraz seksowna i beztroska Maria, odpowiednio – była i obecna żona Króla. Jest też demoniczny Lekarz, astrolog i kat w jednej osobie; Strażnik z komentatorskim zacięciem oraz zupełnie zwykła sprzątaczka i pielęgniarka Julia. Nie ma czasu, by tracić czas – zapraszamy do Królestwa Fumisterii.