Minęły trzy lata, muzyk opuścił las, wyszedł do ludzi, zaczął podróżować i tak narodził się nowy, długogrający album "Bon Iver". Po sukcesie debiutanckiego wydawnictwa, firma płytowa pewnie sypnęła trochę grosza podopiecznemu. Vernon zainwestował w syntezatory, dodał dęciaki oraz instrumenty smyczkowe. Wyszła płyta bardziej... popowa, pachnąca na kilometr latami osiemdziesiątymi, ale tymi szlachetnymi, nie spod znaku Sabriny i Modern Talking, ale kojarząca się z najlepszymi dokonaniami Phila Collinsa, Bruce'a Springsteena czy grupy Talk Talk z tamtych lat. Skład koncertowy rozbudował do dziewięciu (!) osób i przeniósł się na większe sceny. Ta w dublińskim Grand Canal Theatre była w sam raz. Potęga brzmienia oraz doskonałe nagłośnienie dały znać o sobie już w pierwszym utworze "Perth". Oczywiście dwa zestawy perkusyjne też dodawały odpowiedniej mocy tym piosenkom. Potem "Minnesota, WI", "Towers" i "Holocene", czyli cały początek nowego albumu w prawie takiej samej kolejności. "I Am My Mother's Only One... It's Enough..." to znak, że cofamy się o kilka lat wstecz. Utwór otwierający "For Emma, Forever Ago" wzbudził radochę wśród publiki. Potem wycieczka do banku krwi w kapitalnej opowieści pod tytułem "Blood Bank":
" Poznałem Cię w banku krwi
Patrzyliśmy na woreczki
Zastanawiając się, czy któryś z kolorów
Pasował do nazwiska z etykiety
Powiedziałaś: ‘Zobacz! Ten jest Twój.
Umieszczony na szczycie z tym Twojego brata,
Zobacz jakie są podobne..
Nawet w tych plastikowych woreczkach’...".
Radio Szczecin
