Damon Albarn skakał i biegał po scenie, schodził do ludzi i przybijał piątki, megaprzebojowe "Country House" odśpiewał nurkując w pierwszych rzędach publiczności. Wrażenie miałem takie, jakby sam bawił się nie gorzej niż publiczność. Podczas utworu "Parklife" pojawił się na scenie aktor Phil Daniels, ten sam, który wystąpił w teledysku promocyjnym do tegoż singla. Bohatera innego teledysku można było nabyć drogą kupna w sklepiku na terenie koncertu. Chodzi oczywiście o uśmiechnięte kartoniki mleka, które podczas utworu "Coffee &TV" poszybowały w górę. Porównałem setlistę z tegorocznym występem na naszym Open'erze, prawie identyczna. W Dublinie zagrali dodatkowo dwie piosenki: trochę nijaki odrzut z albumu "Modern Life Is Rubbish", czyli "Young & Lovely" oraz świetne "To The End". Fajnie, że przypomnieli "Caramel", może do największych hitów nie można go zaliczyć, ale ja go uwielbiam. Rozwija się powolutku, nabiera mocy i przeradza w hałaśliwą improwizację, którą Albarn, niczym dyrygent, "wycisza" jednym ruchem podniesionej w górę dłoni. Doskonały utwór, od początku był jednym z moich faworytów z "Trzynastki". Na sam koniec dokopali kochanej publiczności punkowym buciorem z napisem "Song 2". Istne szaleństwo. Odnoszę nieodparte wrażenie, że Damon Albarn, skupiony ostatnimi latami na przeróżnych, niekoniecznie rockowych projektach i solowych wydawnictwach, znalazł w koncertach Blur swój rockowy azyl. Mówiąc bardziej dosadnie - wykorzystuje przebojowy potencjał starego repertuaru, by zaspokoić ego gwiazdy rocka. Po tym koncercie stwierdzam, że wychodzi mu to całkiem sprawnie.