Bono jest największym egocentrykiem w świecie muzyki rockowej. Co do tego nie mam najmniejszych wątpliwości. Koleś uwielbia, jak się na niego patrzy, jak spija mu się słowa z ust, widać to w każdym jego ruchu na scenie. Bono nie bardzo wie, kim dokładnie chciałby być - kaznodzieją prawiącym kazania, politykiem, muzykiem, biznesmenem, działaczem charytatywnym? Dlatego stara się być wszystkimi na raz. Od ponad trzydziestu lat budował regularnie coraz większe sceny aż do punktu kulminacyjnego sprzed pięciu lat, kiedy wylądował na gigantycznej scenie, według mnie przesadzonej i kiczowatej, przypominającej wielkiego czworonożnego pająka, zajmującej swymi gabarytami pół stadionu. Wiem co piszę, bo sam byłem na jednym z tych występów i na plastikowym siedzonku, gdzieś na końcu tego ogromnego obiektu, uczestniczyłem w koncercie. Niewiele widziałem, słyszałem muzykę przerywaną głośnymi gadkami ludzi, siedzących dookoła mnie. Nie wiedziałem, czy oglądam próbę koncertu, czy siedzę w jakimś ogromnym pubie, gdzie wyświetlany jest koncert U2. Nie wspominam najczulej tego występu, pomimo że była to moja pierwsza styczność "live" z tą grupą i że grali wtedy jeden z najwspanialszych utworów ze swojego repertuaru "Ultraviolet (Light My Way)". Bałem się, że przy następnej trasie będą zamykać centra miast, by przedstawić jeszcze bardziej rozbuchaną konstrukcję sceniczną ;) Na szczęście poszli po rozum do głowy i tym razem powrócili do halowych występów. A ja w końcu obejrzałem zespół U2 na żywo, będąc w prawdziwym centrum wydarzeń.