Przymiotnik spolegliwy zapożyczony z czeskiego do gwary śląskiej, za sprawą profesora Tadeusza Kotarbińskiego, wszedł do zasobu ogólnego polszczyzny. Profesor stworzył koncepcję opiekuna spolegliwego, czyli osoby wrażliwej na cudze potrzeby, empatycznego towarzysza, na którym można polegać, opiekuna skłonnego do pomagania. Początkowo wyraz spolegliwy – zgodnie z czeskim odpowiednikiem – oznaczał osobę niezawodną, a słowniki języka polskiego definiowały przymiotnik jako określenie człowieka, na którym można polegać.