Po rozwiązaniu Screaming Trees w 2000 roku dołączył na 5 lat do Queens Of The Stone Age. Współtworzył pamiętne albumy "Rated R.", "Songs For The Deaf" i "Lullabies To Paralyze", choć tam oczywiście szefem był, coraz bardziej popularny, Josh Homme, dobry znajomy Lanegana. Mark współtworzył grupy Mad Season, The Gutter Twins, The Twilight Singers, Soulsavers, nagrywał też płyty ze szkocką piosenkarką Isobel Campbell - byłą członkinią grupy Belle And Sebastian. Ufff.... trochę tego jest. Jeśli ktoś zna jego twórczość to z pewnością ma już swoje ulubione projekty. Dla początkujących polecam album Soulsavers - "Broken" z 2009 roku. Piękne melodie, bardzo klimatyczne granie, masa gości, wśród nich fantastyczna Rosa Agostino aka Red Ghost - australijska wokalistka, która idealnie uzupełnia głos Lanegana. Polecam gorąco! Jesli ktoś chce wstrzelić się w bardziej zaawansowany level niech sięgnie po "Saturnalia" The Gutter Twins (2008). A tym, którzy płaczą za poprzednią epoką, długimi włosami i flanelowymi koszulami, niech zarzucą sobie "Dust" Screaming Trees z 1996 roku.

"Did you call for the night porter?
You smell the blood running warm
I stay close to this frozen border, so close I can hit it with a stone..."

Od takich słów Mark Lanegan rozpoczął dubliński występ. Od utworu "When Your Number Isn't Up", który otwiera przedostatnią płytę muzyka "Bubblegum". Z wolnego, motorycznego rytmu wybudza nas jako drugi, mocniejszy, szybszy "The Gravedigger's Song" - utwór, który promuje najnowsze, jeszcze świeżutkie dzieło Lanegana "Blues Funeral" (premiera 6 lutego 2012). I właśnie repertuar z tych dwóch płyt zdominował ten wieczór. Z naciskiem na ten drugi, co oczywiste... A ja nie miałem nic przeciwko temu, bo "Blues Funeral" to rzecz wyśmienita! Usłyszeliśmy zatem posępny, przypominający marsz pogrzebowy "Bleeding Muddy Water", ostry, jazgotliwy "Riot In My House", oraz zaskakująco syntetyczny, pulsujący tanecznym rytmem "Ode To Sad Disco". No właśnie... ale co to za disko, skoro sad...!? ;) Lanegan opowiada w wywiadach towarzyszących premierze albumu, że podczas pisania piosenek na album nasłuchał się Krautrocka, takich wykonawców jak Cluster, Neu! czy Harmonia. Nakupował również syntezatorów i automatów perkusyjnych i używał tych instrumentów do komponowania nowych piosenek, to nowość, bo wcześniej gitara była motorem powstawania utworów. Najbardziej słychać te inspiracje w utworach "Ode To Sad Disco" i "Harborview Hospital". Koncert był bardzo dobry, pięciu muzyków ubranych na czarno, dwa rzędy niebieskich i czerwonych lamp oświetlających scenę. Nieruchomych lamp. Zero reflektorów oświetlających muzyków. Bluesowo - rockowa surowizna, super! ;) Lanegan przez pierwszych siedem czy osiem piosenek w ogóle nie odzywał się do publiki, potem kilka razy zdawkowe "thank you" i to wszystko. Za to po koncercie, z czarną czapką naciągniętą niemal na oczy, chętnie i cierpliwie podpisywał ludziom płyty w sklepiku z płytami i koszulkami. Stałem się szczęśliwym posiadaczem albumu "Blues Funeral" z autografem. O mały włos, a miałbym także wspólne zdjęcie z muzykiem, ale "opiekun" Lanegana szybko ostudził moje zamiary, wykręcając się, że kolejka po autografy długa, a za kilkanaście minut zamykają klub. Głos artysty obniża się i z roku na rok nabiera "szorstkości", jeszcze parę lat i zamieni się w Toma Waitsa... ;) Choć sam Mistrz ma się przecież całkiem dobrze. Słuchając zeszłorocznej płyty "Bad As Me" stwierdzam nawet, że jest w doskonałej formie!

P.S. Jeśli ktoś chciałby przyjrzeć się zjawisku zwanemu Krautrock, składanka pod tytułem "Deutsche Elektronische Musik. Experimental German Rock And Electronic Musik 1972-83" będzie do tego idealna. Esencja stylu.