Dziewczyna nabrała wiatru w żagle i ruszyła w trasę po UK i Irlandii. Rozpoczęła od klubu "Workman's Club" w Dublinie. Prezentuje piosenki z debiutanckiej płyty "Ah!". Posiłkuje się tez kilkoma zacnymi kowerami, ale o tym za chwilę. Po cichutkim "zainstalowaniu się" na scenie zaczęła grać instrumentalny "The Ocean". Najbardziej chłodny, można powiedzieć skandynawski moment całego występu. Potem już było "cieplej" i bardziej melodyjnie :) Kiedy zainteresowana publiczność podeszła bliżej wtedy zagrała "Giddy Up" oraz świetny utwór tytułowy. Większość piosenek wykonuje w podobny sposób. Najpierw nagrywa podkład, który odtwarzany jest przez 'loop station', uruchamiany nogą. Potem na ten szkielet nakłada linię melodyczną i śpiewa. Dźwięki zaczynają się nakładać na siebie i wrażenie słuchowe jest takie, jakby na scenie była nie jedna, a trzy panny Olsson. Obecnie jest to bardzo popularny zabieg wykorzystywany przez wielu solistów na scenie.

Tych samych magicznych skrzynek używała Liza Flume, która wystąpiła przed Linneą Olsson. Efekt podkładu perkusyjnego uzyskiwała dzięki uderzeniom w pudło instrumentu. Tak jak na przykład podczas "Unfinished Sympathy" z repertuaru Massive Attack. Kiedy zapowiedziała, że to zagra, to przestraszyłem się, że będzie kicha ale wyszło całkiem fajnie, transowo, wciągająco... Potem zaskakujący wybór - "Sex Object" z repertuaru Kraftwerk, też całkiem nieźle przełożyła na własny sposób. Dobre wrażenie zrobiły na mnie dwa nowe utwory, jakie zaprezentowała. Pierwszy "What The Hell" - szybki, żywy ze świetną melodią (tytuł dopiero roboczy jak zapewniła Olsson), drugi dedykowany rodzinie "I Am Younger" z prostym i wzruszającym tekstem. Niestety, nie mogłem zostać na bisach. Nie zdążyłem usłyszeć hiciorka promującego płytę, czyli "Dinosaur" (do którego, tak na marginesie, nakręcili badziewny i irytujący teledysk) oraz ostatniego koweru, którym zakończyła występ, czyli przepięknego bjorkowego "Unravel".