Powiedzenie co ma wisieć, nie utonie przekazuje nam prawdę życiową o nieuchronności losu – co jest nam pisane, nie ominie nas. Frazeologizm należy do zbioru przysłów związanych z szubienicą.

Rzeczownik finał oznacza zakończenie, koniec czegoś, ostateczne rozwiązanie lub ostateczną rozgrywkę. Mówimy o pomyślnym i szczęśliwym finale jakiejś sprawy, niestety też czasami o tragicznym finale. W sporcie finał oznacza koniec eliminacji w zawodach lub konkursach.

Lubimy na śniadanie zjeść bułkę francuską, czyli długą, cienką bułkę, która jest uznawana za symbol Francji, najczęściej spożywana tam z masłem i konfiturami albo namaczana w kawie. Inna jej nazwa to długa bułka, bułka paryska lub bagietka, a w Małopolsce określana jest mianem weka.

Nie trzeba być harcerzem, żeby znać słowa i określenia związane z harcerstwem. Wyrażenie harcerska brać określa grupę harcerzy, którzy mają wspólne zainteresowania i zajęcia, jest to gromada współtowarzyszy, dobrana kompania.

Współczesnemu człowiekowi najbardziej brakuje czasu, o słuszności tej tezy, nie trzeba chyba nikogo przekonywać. W języku polskim mamy wiele słów, które oddają istotę pospiesznego trybu życia.

Słowo złoty jest bardzo starym wyrazem, wywodzi się od formy praindoeuropejskiej oznaczającej – świecić, mieć jasną barwę. W polszczyźnie przede wszystkim znane są nam wyrażenia: złoty interes, żyła złota, czarne złoto (na określenie węgla kamiennego) złota seria, złoty wiek i złoty środek. O kimś, kto jest dobry i serdeczny powiemy, że ma złote serce. Podobnie konstrukcji złoty chłopak użyjemy, gdy pomyślimy o kimś w naszym odczuciu bardzo dobrym, miłymi uczynnym.

Tematyka muzyczna wrosła w słownictwo języka polskiego. Zasadniczo przysłówek koncertowo jest łączony z pozytywnymi wynikami i sukcesami.

Do greckiej maksymy odwołujemy się często w codziennej komunikacji, więc warto stosować ją w poprawnych kontekstach.

Mianem białego złota określano sól, która – jako bardzo cenny produkt – stanowiła środek płatniczy, stąd też w polszczyźnie mamy wyrażenie słony rachunek.

Lekceważąco wyrazimy się o kimś, że prochu nie wąchał, gdy chcemy zauważyć, że nie brał udziału w bitwie lub walce. I odpowiednio o kimś kto zdobył doświadczenie wojenne powiemy, że wąchał proch i nawąchał się prochu.