Chodziło o to, aby stawić czynny opór władzy - mówił Roman Zwiercan, działający w Gdyni jeden z liderów "Solidarności Walczącej".

- Nie bierny 15 minutowy opór z zakładzie pracy, tylko wyjście na ulice i przeciwstawienie się. Taki był początek - mówił Zwiercan.

To właśnie ten aktywny sprzeciw odróżniał tę organizację od tradycyjnej "Solidarności", opowiadającej się za strajkami w zakładach pracy - wskazywał dr Kamil Dworaczek z oddziału Instytutu Pamięci Narodowej we Wrocławiu.

- "Solidarność Walcząca" proponowała demonstracje uliczne. Żeby zademonstrować, że ten opór jest silny i ludzie nie chcą siedzieć w domach przed telewizorami i ewentualnie tylko bojkotować Dziennik Telewizyjny. Nie chcą organizować tych kilkunastominutowych strajków, tylko chcą faktycznie wyjść na ulicę i dać wyraz swojemu niezadowoleniu - mówił Dworaczek.

Strukturę "Solidarności Walczącej" wyróżniało to, że żaden z działaczy nie miał pełnej wiedzy na temat jej struktur - dodawał dr Michał Siedziako z oddziału IPN w Szczecinie.

- Żeby zostać członkiem "Solidarności Walczącej" należało złożyć przysięgę w obecności dwóch już zaprzysiężonych członków organizacji. Nawet gdyby udało się kogoś zwerbować, a takie przypadki oczywiście były, to ta osoba jako agent, nie może dostarczyć Służbie Bezpieczeństwa wiadomości nt. całości funkcjonowania organizacji - mówił Siedziako.

"Solidarność Walcząca" powstała w czerwcu 1982 roku po wprowadzeniu stanu wojennego. W związku z 35. rocznicą jej założenia przez ostatnie dwa dni w hotelu Vulcan w Szczecinie odbywała się konferencja poświęcona tej antykomunistycznej organizacji.