Dziwaczny projekt multimedialny o nazwie Gorillaz, który utworzyli Jamie Hewlett i Damon Albarn pod koniec ubiegłego wieku, stał się obecnie (ku zaskoczeniu nawet samych twórców) jedną z najpopularniejszych światowych grup, które wyprzedają kilkutysięczne sale koncertowe po obu stronach Atlantyku. A wszystko zaczęło się od skromnych animacji, które wyświetlane były na ekranach podczas pierwszych koncertów grupy, nie było nawet muzyków na scenie! Dziś, po upływie dziesięciu lat, wygląda to zupełnie inaczej. Na ogromnym ekranie wyświetlane są filmiki z przygodami 'członków grupy', czyli Murdoca, 2D, Russela i Noodle (jedyna dziewczyna w składzie). Na scenie zaś... istny cyrk! Ja naliczyłem, że podczas całego występu przewinęło się przez scenę ponad trzydziestu muzyków. I to nie byle jakich muzyków! Wśród gości były i legendy jazzu (Hypnotic Brass Ensemble), i legendy hip-hopu (De La Soul), i legenda brytyjskiej muzyki niezależnej Mark E. Smith z grupy The Fall. Dwa utwory Albarn zaśpiewał w duecie z Yukimi Nagano - wokalistką zespołu Little Dragon (w tym romantycznego przytulańca "To Binge"). Widać było, że wokalista Blur czuł się jak ryba w wodzie wśród tego całego zamieszania. Czasami był na pierwszym planie jako główny wokalista, innym razem zasiadał za pianinem lub stawał za mikrofonem w chórku. Kiedy nie był "niezbędny" w danym utworze, po prostu stawał z boku sceny i obserwował co się na niej dzieje :) A działo się naprawdę sporo. Do tego jeszcze historyjki na wielkim ekranie, które przyciągały uwagę. I tygiel stylów muzycznych: od hip-hopu przez soul, rock aż po funk i okolice world music. No... na nudę nikt nie mógł narzekać. Na brak przebojów również, a dwa największe czyli "Feel Good Inc.", oraz "Clint Eastwood" dostaliśmy pod sam koniec koncertu, podczas tego drugiego Albarn wykonał klasyczny stage-diving w rozszalałą publikę. Muszę jeszcze wspomnieć o De La Soul, którzy (jako support) wyśmienicie przygotowali publiczność do przyjęcia dania głównego. Swoim krótkim hip-hopowym secikiem, wciąganiem ludzi w różne zabawy słowne i ciągłymi okrzykami w stylu: "Make some noise, Dublin!!!", czy "Put ya hands in the air!!!" rozbujali cały budynek jak należy.