Kochani Podróżnicy w czasie!
Dostaję sporo wiadomości i maili, że jesteście zawiedzeni ograniczeniem możliwości słuchania audycji "Machina czasu" na stronie Radia Szczecin.

Od kilku miesięcy można tu znaleźć jedynie cztery ostatnie odcinki. Jest to spowodowane wypowiedzeniem przez ZAIKS umowy z Radiem Szczecin (i innymi rozgłośniami publicznymi). Chodzi o opłaty za muzykę wykorzystaną w audycjach publikowanych w internecie. Nowe warunki są dla władz radia trudne do przyjęcia. Negocjacje utknęły w martwym punkcie. Wiem, że to ogranicza Wam możliwości buszowania po "Machinach..." i podróży w czasie. Mam nadzieję, że to tylko kwestia czasu. Przepraszam. I do usłyszenia!
Agata Rokicka

"Organy mówią językiem zrozumiałym dla wszystkich" - to słowa zmarłego niedawno red. Janusza Ławrynowicza, dziennikarza Kuriera Szczecińskiego. Był jednym z gorących zwolenników, by w godny sposób upamiętnić słynną rodzinę organmistrzów ze Szczecina. Budowane przez nich znakomite instrumenty można znaleźć w całej Europie, ale też odległych zakątkach świata np. w Afryce Południowej.

Niedawno przy ulicy Batalionów Chłopskich w szczecińskich Zdrojach przed willą, w której mieszkał Barnim Grüneberg, najsłynniejszy z rodu, ustawiono tablicę turystyczną. Inicjatorem tej idei jest Jan Kułakowski, uczeń w klasie organów w Zespole Państwowych Szkół Muzycznych im. Feliksa Nowowiejskiego w Szczecinie. Wspólnie z Janem wyruszymy w podróż do przeszłości. Wybierzcie się z nami - po 20.

Niemal wszyscy poeci piosenki zaczynali swą działalność w kabaretach, które wówczas przynależały jeszcze do sztuki "dla wtajemniczonych"; miały własne sposoby, kody porozumiewania się z odbiorcą, przeznaczone były dla dość wąskiej publiczności, z całą pewnością nie masowej.

W pewnym sensie poeci piosenki zawdzięczają swoje narodziny... cenzurze. Konieczność przedstawiania słów utworów przed koncertami, festiwalami i innymi imprezami, podczas których miały być śpiewane, do akceptacji cenzorom, wymuszała specyficzny język wypowiedzi. To była gra: ile prawdy autor da radę przemycić w piosence? A z drugiej strony - jak "rozkodować" tę wypowiedź? O czym tak naprawdę to jest?

O piosenkach i ich autorach w "Machinie czasu", w której wykorzystałam fragmenty audycji z archiwum Radia Szczecin, których autorami byli: Teresa Podesławska, Ewa Dąbska, Alina Głowacka, Jan Sylwestrzak.

Znaleźć skarb - to marzenie wielu. Jak w książkach o przygodach Pana Samochodzika Zbigniewa Nienackiego. Pamiętacie? "Tam skarb Twój, gdzie serce Twoje".

Wszystko zaczęło się wiele lat temu, gdy na strychu domu przy ul. Żymierskiego (dziś – Grota Roweckiego) w Goleniowie - gdzie przed laty Marian Dałkiewicz, wspólnie z żoną, Zofią prowadzili atelier fotograficzne - znaleziono pokryte solidną warstwą kurzu pudełka ze szklanymi płytkami. Okazało się, że są to negatywy.

Przywraca dziełom sztuki dawny blask. Pozwala nam dostrzec ich przykurzone, zatarte albo wręcz zniszczone piękno. A czasem jedynie zabezpiecza, by nie zniknęły, ale daje nam zobaczyć efekt upływu czasu.

Anna Kudzia jest konserwatorką dzieł sztuki. Od kilkunastu lat angażuje się w realizację projektów konserwatorskich w Ukrainie. Współpracuje z Instytutem Polonika. Od początku pełnoskalowej wojny w Ukrainie zajmuje się w zabezpieczaniem zabytków we Lwowie. Razem ze swoim zespołem prowadzi też prace na lwowskich cmentarzach - Łyczakowskim i Janowskim.

Na czym ta praca polega? Jakie wyzwania wiążą się z tym zawodem? W jaki sposób wojna wpływa na te działania? Tajniki pracy konserwatorki dzieł sztuki w „Machinie czasu”.

Powrócimy jeszcze do tej postaci, bo warto opowiedzieć też o innych polach działalności bohaterki. Jakich? To się okaże. Ale już teraz odsyłam na stronę zrzutki Ukraina Pomagamy.

Dla Waltera Benjamina, teoretyka kultury dom jest „futerałem dla człowieka prywatnego”. Dla Agaty Szydłowskiej jest także jednym z kluczy do odczytywania polskiej historii XX wieku.
„Futerał. O urządzaniu mieszkań w PRL-u” – taki tytuł swojej opowieści o wystroju domów Polek i Polaków w latach 1945-1989 nadała krytyczka i kuratorka dizajnu.

"Dziś „wnętrze z PRL-u” przemieniło się w kliszę utrwalaną przez kulturę popularną: to obraz tandety i bylejakości albo zbiór pięknych, nowoczesnych przedmiotów, „ikon designu”. W obu przypadkach wyjmujemy przedmioty z kontekstu, zapominając, że powstały tyleż z fascynacji nowoczesnością, ile z dojmującego braku, ciasnoty i prowizorki. Badaczka Agata Szydłowska wykonała tytaniczną pracę, poszukując odpowiedzi na pytanie: jak tak naprawdę urządzano się w PRL-u? Błyskotliwie łączy historię społeczną, opowieść o przemianach politycznych i kulturowych z bogactwem materiałów i świadectw."