W 1962 i 1963 roku z inicjatywy Jacka Nieżychowskiego pracującego wówczas w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie Imprez Artystycznych w Szczecinie zorganizowano Ogólnopolski Festiwal Młodych Talentów. Celem festiwalu było zachęcenie młodzieży do śpiewania oraz tworzenia piosenek w nowej formule, zwanej polskim big-beatem. I tak w naszym mieście swoją karierę rozpoczęli między innymi Czesław Niemen, Karin Stanek, Helena Majdaniec, grupa Niebiesko-Czarni, Wojciech Gąssowski, Krzysztof Klenczon, Mira Kubasińska, Tadeusz Nalepa, Maryla Rodowicz, Zdzisława Sośnicka czy Halina Frąckowiak.
Przesłuchania finalistów I Festiwalu odbywały się w sali Filharmonii im. Mieczysława Karłowicza przy placu Feliksa Dzierżyńskiego (dziś Armii Krajowej). Oficjalne otwarcie konkursu odbyło się na stadionie Pogoni, a Koncert Galowy na kortach Szczecińskiego Klubu Tenisowego. Festiwalowi towarzyszyły również inne atrakcje, m.in. korowód, który przeszedł ulicami miasta z udziałem ok. 500 gitarzystów i wybory najmilszej dziewczyny. W konkursie na piosenkę zwyciężył utwór „Tańczące Eurydyki” w wykonaniu Heleny Majdaniec. W kategorii zespołów główną nagrodę zdobyła grupa Niebiesko-Czarni, zaś do grona najlepszych solistów zaliczono m.in. Grażynę Rudecką, Karin Stanek, Wojciecha Gąssowskiego i Czesława Wydrzyckiego, wkrótce występującego pod pseudonimem Niemen.
Pomimo że festiwal był zaplanowany jako trzyletnia impreza, to jego druga edycja w 1963 roku była ostatnią, a Jacek Nieżychowski stracił stanowisko w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie Imprez Artystycznych właśnie z powodu organizowania tych festiwali. Ponoć po zakończeniu drugiej edycji Władysław Gomułka – I sekretarz Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej walił pięścią w stół, krzycząc: „Co tam się dzieje w tym Szczecinie?!”. Pomimo tylko dwóch edycji festiwalu, jego owoce w postaci karier gwiazd polskiej sceny muzycznej, okazały się długotrwałe.
Klub „Sorrento”, który odwiedzali wówczas nikomu nieznani muzycy zorganizował w piątek, 15 lipca 2022 roku koncert wspominający wydarzenia sprzed 60-lat – artystów stawiających pierwsze kroki estradowe na kortach tenisowych w Szczecinie.
Przesłuchania finalistów I Festiwalu odbywały się w sali Filharmonii im. Mieczysława Karłowicza przy placu Feliksa Dzierżyńskiego (dziś Armii Krajowej). Oficjalne otwarcie konkursu odbyło się na stadionie Pogoni, a Koncert Galowy na kortach Szczecińskiego Klubu Tenisowego. Festiwalowi towarzyszyły również inne atrakcje, m.in. korowód, który przeszedł ulicami miasta z udziałem ok. 500 gitarzystów i wybory najmilszej dziewczyny. W konkursie na piosenkę zwyciężył utwór „Tańczące Eurydyki” w wykonaniu Heleny Majdaniec. W kategorii zespołów główną nagrodę zdobyła grupa Niebiesko-Czarni, zaś do grona najlepszych solistów zaliczono m.in. Grażynę Rudecką, Karin Stanek, Wojciecha Gąssowskiego i Czesława Wydrzyckiego, wkrótce występującego pod pseudonimem Niemen.
Pomimo że festiwal był zaplanowany jako trzyletnia impreza, to jego druga edycja w 1963 roku była ostatnią, a Jacek Nieżychowski stracił stanowisko w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie Imprez Artystycznych właśnie z powodu organizowania tych festiwali. Ponoć po zakończeniu drugiej edycji Władysław Gomułka – I sekretarz Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej walił pięścią w stół, krzycząc: „Co tam się dzieje w tym Szczecinie?!”. Pomimo tylko dwóch edycji festiwalu, jego owoce w postaci karier gwiazd polskiej sceny muzycznej, okazały się długotrwałe.
Klub „Sorrento”, który odwiedzali wówczas nikomu nieznani muzycy zorganizował w piątek, 15 lipca 2022 roku koncert wspominający wydarzenia sprzed 60-lat – artystów stawiających pierwsze kroki estradowe na kortach tenisowych w Szczecinie.