To jedna z najsłynniejszych kompozycji Prince’a z jego własnym tekstem, ale to nie on oczywiście zrobił z niej przebój. Zrobiła to Sinead O’Connor, bez autoryzacji Prince’a, który wbrew pozorom, nigdy nie był zadowolony, że ta piosenka zdobyła popularność w zupełnie obcym wykonaniu.

Dave Stewart i Annie Lennox stworzyli tę piosenkę podczas pobytu w nowojorskim hotelu Mayflower. Tak Dave Stewart opisuje okoliczności tego wydarzenia w swojej książce ,,The Dave Stewart Songbook: The Stories Behind The Songs - Volume One": ,,Byłem wcześniej na 46. ulicy i kupiłem sobie keyboard firmy Casio, długi na 20 cali z bardzo małymi klawiszami. Dzień był pochmurny. Annie siedziała akurat u mnie w pokoju. Ja przysiadłem na parapecie i zacząłem grać sobie jakąś melancholijną melodię na tym keyboardzie...

Billy Corgan, lider i wokalista Smashing Pumpkins, stworzył tę piosenkę ze złości do swoich rodziców, którzy - jak sam powiedział - traktowali go jak śmiecia. Ale nie chciał wyrażać swoich frustracji w formie utworu pełnego agresji. Postanowił nagrać coś zgoła odmiennego, bardzo liryczną, piękną acz dramatyczną w swoim przekazie balladę, niepodobną w zasadzie do twórczości Smashing Pumpkins. W taki właśnie sposób zaśpiewał swoim rodzicom, jak bardzo ranili jego uczucia w okresie dorastania. Czy poskutkowało? Chyba tak... To był ulubiony utwór jego mamy z albumu ,,Siamese Dream".

Paul Mazzolini to Włoch, który nigdy nie lubił śpiewać po włosku... Przyjął też mało włoski pseudonim Gazebo, co w tłumaczeniu z języka angielskiego oznacza altanę. Skąd taki pseudonim? Gazebo powiedział w jednym z wywiadów, że zaczerpnął to słowo z tekstu jednej ze swoich pierwszych piosenek. Chodzi o utwór ,,Masterpiece", w którym Gazebo miał zaśpiewać: ,,Talking of cinema in the gazebo". Problem w tym, że w tekście tej piosenki nie ma takich słów...

To jedyna piosenka Depeche Mode, która była notowana wyżej w Stanach Zjednoczonych niż w Wielkiej Brytanii. W USA na liście Billboardu dotarła do miejsca 15, a na liście brytyjskiej do 16. Co ciekawe zespół ten nigdy nie miał przeboju nr 1 ani na oficjalnej liście najpopularniejszych singli w Wielkiej Brytanii, ani na amerykańskiej liście Hot 100 Billboardu.

To piosenka z filmu ,,Nieśmiertelny" z roku 1986. Skomponował ją Brian May, który jest też autorem słów do tego utworu. Pomysł na tę piosenkę Brian May znalazł po obejrzeniu surowej jeszcze wersji ,,Nieśmiertelnego", wracając samochodem do domu. Siedząc obok swojego menedżera, kierującego autem, zaczął nucić słowa ,,who wants to live forever", które jako pierwsze przyszły mu do głowy po tym roboczym pokazie filmu. Najbardziej natchnęła go scena, gdy nieśmiertelny Connor trzyma w rękach umierającą już żonę Heather. W tej właśnie scenie wykorzystana została potem ta piosenka...

Nagranie to zostało zarejestrowane w kuchni domu Jeana Michela Jarre'a, bo słynny album ,,Oxygene" Jarre stworzył we własnym domu, pełnym analogowych syntezatorów, a ośmiościeżkowy magnetofon, na którym to wszystko nagrywał, zlokalizowany był właśnie w kuchni. Nikt nie chciał mu potem tej płyty wydać. To był rok 1976. Z jednej strony modne było wtedy disco, z drugiej punk rock, a tu pojawia się nagle Jean Michel Jarre z płytą, na której nie ma żadnych piosenek, żadnych wokali, a tylko muzyka i to elektroniczna! Na dodatek utwory na płycie nie mają nawet tytułów, lecz numery od 1 do 6. Wszystkie firmy odmawiały...

Ta piosenka stała się wielkim hitem w roku 1989, kiedy Martika miała zaledwie 19 lat. Mówiło się o niej wtedy, że może być nową Madonną, ale jej gwiazda zgasła dosyć szybko, już po czterech latach. W utworze tym Martice towarzyszy dziecięcy chórek, w skład którego weszła m.in. 13-letnia wtedy Fergie, dzisiejsza wokalistka zespołu The Black Eyed Peas.

Ta piosenka potrzebowała prawie czterech lat, aby stać się hitem. Pierwotnie ukazała się już w roku 1978, ale wówczas nie zaistniała jeszcze na listach przebojów. Dopiero w roku 1982 trafiła na światowe listy przebojów, stając się wielką sensacją, a to dlatego, że dzięki niej po raz pierwszy w historii niemiecki zespół zajął pierwsze miejsce na brytyjskiej liście przebojów.

Od tego utworu zaczęła się wielka kariera Kate Bush. Był to jej pierwszy w życiu singiel i od razu przebój numer 1. Kate Bush miała zaledwie 19 lat, gdy ten singiel się ukazał. Firma płytowa chciała jej narzucić, żeby na pierwszym singlu, promującym debiutancki album ,,The Kick Inside", ukazała się bardziej rockowa piosenka. Ona miała jednak inne zdanie...