Zespół The Lollipops napisał na swojej stronie internetowej, że nagrał ten album ,,jak Bitelsi - prawie na setkę i jest zaj******”. A pomogli w tym Maciej Cieślak („enigmatyczny Pan z zespołu Ścianka”) oraz Marcin Bors („złota rączka do produkcji”). I faktycznie słychać, że to fajne, żywe granie. Płyta jest bardzo energetyczna, dosyć ostro zagrana, ale jest tu też sporo bardzo urokliwej melancholii, głównie dzięki ładnej barwie głosu Katarzyny Staszko. W tej bardzo amerykańskiej muzyce przeszkadza mi jednak ,,nie amerykański” akcent wokalistki. Na pewno nie jest łatwo napisać do takiej muzyki dobre polskie słowa, ale za to łatwiej byłoby je zaśpiewać, na co bardzo liczę w odniesieniu do następnej płyty The Lollipops. Polskie zespoły, tak jak już niejednokrotnie podkreślałem, poza śladowymi wyjątkami, nie robią kariery za granicą, więc dajmy spokój z tą angielszczyzną. Ewentualne tłumaczenia, że język angielski bardziej pasuje do takiej muzyki, że to jest sposób na lepszy przekaz artystyczny, zupełnie mnie nie przekonują. Polski język jest wystarczająco piękny i nośny, aby móc się w nim wyrazić artystycznie, również w takim gatunku muzycznym, jaki reprezentuje grupa The Lollipops. Wystarczy spojrzeć na Myslovitz. Marcin Gondziuk 07-04-2011