Ma się wrażenie, że Moby chciałby się wyzwolić z pułapki swojego stylu, ale nie wie jak to zrobić. Dlatego pewnie w jednym utworze pięknie zagrały smyczki, zaskoczeń nie brakuje też w kilku innych nagraniach. Nieuchronnie jednak Moby dryfuje w stronę niszy. Jego muzyka staje się coraz mniej przebojowa, a coraz bardziej osobista. Nie ma tu już chwytliwych sampli, które pojawiały się w jego największych hitach ,,Why Does My Heart Feel So Bood”, ,,Porcelain”, ,,Natural Blues”. Teraz Moby bazuje niemal całkowicie na własnych pomysłach muzycznych. Ta płyta ma swoją moc, która ukazuje się coraz bardziej z każdym następnym przesłuchaniem, szczególnie, jeśli podchodzi się do niej z cierpliwością, bo to nie jest muzyka na nasze współczesne, bardzo pospieszne czasy. Jeśli ktoś chciałby zgubić się na godzinę, to niech po prostu włączy tę płytę. Gorzej będzie z powrotem do rzeczywistości…