Ale nie największy - tym złotym runem jest potwór do zabicia, boss na końcu każdej mapy. Prowadzą do niego wskazówki - w praktyce wygląda to tak, że odnajdujemy, dzięki specjalnej funkcji wzroku - miejsca, w których przeprowadzamy małe egzorcyzmy. Po wszystkim gra wyłącza część mapy, której zwiedzanie w poszukiwaniu monstrum możemy sobie odpuścić, na końcu otrzymujemy miejscówkę samego straszydła.

Wszystko póki co brzmi prosto. Po drodze jednak - mamy do czynienia z żywymi trupami, które czają się w krzaczorach, szwędają się po opuszczonych budynkach albo pałaszują jakiegoś nieszczęśnika. Zwierzęta w agonii wyją, kwiczą i rżą przeraźliwie, w ostatnich chwilach podnoszą łby, kiedy przechodzimy obok. Z wyciągniętymi łapami wyskakują do nas potwory, które jeszcze jakiś czas temu były ludźmi - w obdartych łachmanach, częściowo skrępowane, z jakimiś klatkami na głowach. Są też takie, które przechodzą jakieś mutacje - całe w naroślach, które są swego rodzaju pancerzem - bardzo przypominają te większe potwory z The Last of Us. No i inni gracze, którzy polują na nas, a my na nich.

Dotarcie do potwora i jego likwidacja jest tylko... no może nie połową sukcesu, ale tak stawia nas w dwóch trzecich na drodze do celu. Potwora trzeba wyegzorcyzmować, a zdobyte w ten sposób utrzymać - bo po zakończonej walce trzeba - jeszcze - wytrwać przy życiu, ponieważ nasza pozycja staje się widoczna dla każdego z graczy - każdy też spróbuje nas wtedy zabić i odebrać zdobycz. Zasady są proste, ale w tej prostocie bardzo brutalne - tu nie ma jednego sprawiedliwego, nie ma jakichś szlachetnych gestów. Zabij potwora, zgarnij nagrodę, nie daj się zabić. Ktoś był szybszy? Spróbuj zabić go i wtedy zdobyć laury. To wszystko sprawia, że Hunt poraża aż momentami emocjami, takim zastrzykiem adrenaliny, który zmusza do podskoku w fotelu.

Hunt trzyma też klimat jeśli chodzi o realia historyczne - no dobra, wiadomo, że to nie jest dokument, tylko gra akcji, ale twórcy udanie budują otoczkę archaizmu na przykład przez wybór broni - przykładem rewolwer, który przeładowuje się tak dramatycznie wolno, że aż miałem chęć krzyczeć do telewizora, żeby trochę przyspieszył, bo zaraz żywy trup zrobi sobie lizaki z moich oczu, ale cóż - takie czasy. Albo shotgun przeładowywany po jednym strzale. Potężny, ale jak będziemy przeładowywać podczas natarcia, to możemy już wysyłać telegram do grabarza z wymiarami trumny. Takich niuansów jest znacznie więcej - jako broń przydają się pułapki na dzikie zwierzęta, lampy naftowe i inne takie rzeczy, które teraz grzeją półki w sklepach z antykami.

Wybieramy też jedną z dwóch klas postaci - albo rewolwerowiec walący z biodra, albo taki bardziej tropiciel, który mierzy dokładnie każdy strzał, nie idzie mu mierzenie w biegu, za to lepiej walczy w zwarciu - osobiście polecam właśnie jego - rozgrywka zdaje mi się trochę trudniejsza, ale bardziej emocjonująca i satysfakcjonująca. Po meczu - nagrody - można kupić też nowego bohatera po pewnym czasie, wyposażenie, są też elementy rozwoju postaci. Wszystko wygląda poprawnie, choć brak tu jakichś elementów, kóre wypychałyby powietrze z płuc. Projekty raczej skupiają się na budowaniu atmosfery, niż zachwycania nas fajerwerkami. Zresztą - i tak średnio byłby na to czas. Za to robotę robią dźwięki, które są idealne - to dzięki nim często orientujemy się, że zbliża się niebezpieczeństwo, ale one też mogą zdradzić naszą pozycję. Też można czasem podskoczyć od jakiegoś nagłego krzyku czy jęku. Irytujące jest tylko menu, żywcem przeciągnięte z pctów chyba i zorientowane na myszkę - kierowanie kursorem jest strasznie mozolne.

Zobaczymy jak dalej potoczą się losy Hunt: Showdown. Wszystko jest bardzo obiecujące, ale to przecież dopiero początek - jeśli twórcy będą dodawać tu nowe zadania, tryby, skórki i inne wypełnienia - jestem przekonany, że czeka nas tu sukces, a przy odpowiedniej reklamie również moda na tę grę. To oddech świeżości. Paradoksalnie śmierdzący oddechem żywego trupa, ale w obecnych czasach - to komplement.