Protest w Chicago stanowił część kampanii prowadzonej pod koniec XIX wieku w Stanach Zjednoczonych. Domagano się wówczas zmniejszenia z 12 do 8 godzin pracy, zwiększenia płac oraz wyrażano sprzeciw wobec fatalnych warunków w jakich robotnicy w tym czasie musieli wykonywać swój zawód.

1 maja 1886 roku z tego powodu odbyła się demonstracja, w której uczestniczyło kilkadziesiąt tysięcy osób. Przeciągnęła się ona na następnych kilka dni. Doszło do starć pomiędzy samymi robotnikami, którzy nie przyłączyli się do protestu i protestującymi. Interweniowała policja. Ostatecznie według różnych źródeł zginęło od 2 do 5 osób.

Następnie odbył się kolejny wiec. Oskarżano policję o brutalność wobec robotników. Wszystko przebiegało spokojnie do momentu kiedy niespodziewanie znów do akcji wkroczyli stróże prawa. W ich kierunki została rzucona bomba. Zabiła ona jednego z policjantów. W wyniku odwetu zmarło wielu demonstrujących. Historycy twierdzą, że ładunek wybuchowy był najprawdopodobniej podłożony przez policyjnego agenta współpracującego z dowódcą oddziału.

Trzy lata po tych wydarzeniach II Międzynarodówka uznała 1 maja Świętem Pracy.