Na rynku wydawniczym ukazała się ósma książka w dorobku Pawła Orła zatytułowana Przedświty. Jak pisze Jerzy Franczak, to "książka tak niepodobna do innych, że pozostawia w kłopocie każdego, kto spróbuje ją zamknąć w kilku zdaniach. Bohater nie wychodzi z łóżka, nic się nie dzieje, a przecież gęstość obrazów jest godna arcydzieł filmowych. Podkreślenia, zaczernienia, kolory – czy tak wygląda książka? Tak nie wygląda książka, chyba że taka, w której mieszka sen, muzyka, matematyka i poezja. Kontemplować można tu wszystko – każde zdanie, każdy z przypisów, które należą do najwdzięczniejszych dialogów z czytelnikiem, jakie powstały, każdą kompozycję".

Bohdan Zadura dodaje z kolei, że tylko "nieliczni będą wiedzieli, że ta książka jest zbudowana ze zdań. Branych w nawias, własnych, cudzych, po polsku i w obcych językach, istotnych i nieistotnych. Jak ją czytać? Jak werystyczny, neurasteniczny poemat, któremu oniryczność daje blask, głębię i rytm. Jak hołd (choć składanie hołdów nie leży w naturze Orła) złożony Henrykowi Berezie, bez którego Oniriady nie byłoby, jak sądzę, Przedświtów".

Z Pawłem Orłem rozmawia Konrad Wojtyła.

Marek Boszko Rudnicki właśnie wydał swoją najnowszą książkę "Vakho. Wilcze szczenię". Powieść ukazała się jednocześnie w Polsce i USA.

To historia panicza Janka z Kresów Polski. Młody szlachcic zostaje sam, gdzie toczą się walki Polaków o przetrwanie po rewolucji Lutowej w Rosji i obaleniu przez bolszewików rządu Aleksandra Kiereńskiego. Wszędzie jest niebezpiecznie, a życie można stracić w każdej chwili i niemal każdych rąk. "Vakho. Wilcze szczenię" to opowieść o odwadze, determinacji i sile woli młodego człowieka, którego wielka historia zmusiła do szybkiego wejścia w dorosłość.

Marek Boszko Rudnicki to autor z wieloletnim dziennikarskim doświadczeniem. Wśród jego ważniejszych publikacji trzeba wymienić "Kołowrót dziejów", "Bękarty bogów" oraz serię o szczecińskim dziennikarzu uwikłanym w rozgrywki specsłużb: "Remedium 111", "Szpony diabła" i "Krwawy bursztyn" .

Na rynku wydawniczym ukazała się najnowsza książka poetycka Macieja Meleckiego zatytułowana "Druzgi". Tom stanowi w swym zamyśle kontynuuje główne tematy z "Bezgruntu" , w którym autor mierzył się ze śmiercią bliskich osób poprzez eksplorowanie doczesnej znikliwości życia.

W "Druzgach" - jak czytamy w opisie wydawcy - chodzi o ukazanie procesu "pracy żałoby", rwącego w swej dotkliwości poczucia bezpowrotnej utraty, stygmatyzującej psychiczny oraz mentalny wymiar odbioru wzajemnie przenikających się uwikłań w nachodzące na siebie kwestie, problematyzujące jakiekolwiek objawy narastającego rozpadu i zniszczalności świata zewnętrznego.

"Druzgi" - to resztki pozostałe po katastrofie wszelkich stabilnych miar, zapośredniczonych w zwodniczy sposób w percepcyjnym przepływie, a stanowiących już tylko rozpękane łożyska dla rozwidlonych oznajmień, ujętych w metaforodnym kodzie.

Artur Daniel Liskowacki, dzięki współpracy z Wydawnictwem Forma, daje swoim czytelnikom trzy nowe/stare książki. Dwie z nich to stare wydania, ale na nowo zredagowane i nawet uzupełnione, trzecia to nieco spóźniona premiera. Na rynku wydawniczym ukazuje się m.in. drugie wydanie "Cukiernicy pani Kirsch" i czwarte (poprawione) "Eine kleine" - najgłośniejszej książki Liskowackiego, która znalazła się w finale Nagrody Literackiej NIKE 2001, uhonorowano ją także I nagrodą w kategorii prozy VI Konkursu Literackiego Polskiego Towarzystwa Wydawców Książek w 2002 roku.

Z pisarzem rozmawia Małgorzata Frymus.

Igo Sym to przedwojenny filmowy amant, który Marlenę Dietrich nauczył grać na muzycznej pile, z Hanką Ordonówną występował m.in. w słynnym filmie "Szpieg w masce", regularnie pojawiał się na okładkach austriackiego magazynu filmowego "Mein Film" i promował polską kulturę na arenie międzynarodowej. Niestety po dojściu do władzy nazistów jego kariera zaczęła wyglądać zupełnie inaczej. Za kolaborację z Niemcami, został zabity przez specjalny oddział kontrwywiadu Związku Walki Zbrojnej.

O książce "Upadły amant. Historia Igo Syma" z jej autorem Markiem Telerem rozmawia Joanna Skonieczna.

Eryk Lipiński, Henryk Tomaszewski, Jan Lenica, Jan Młodożeniec czy Franciszek Starowieyski - nazwiska polskich artystów plastyków są na świecie tak samo popularne jak nazwiska polskich literatów.

Co oznacza określenie "polska szkoła plakatu", jakie są źródła i historia tego fenomenu? O tym wszystkim można przeczytać w albumie „Oto sztuka polskiego plakatu”. To 600-stronicowa książka, zawierająca 1724 reprodukcje, prace kilkuset artystów, przedstawiające dzieje polskiej tradycji graficznej - od pierwszych ośrodków drukarskich w Krakowie, przez polską szkołę plakatu, do poetyckiego i anarchizującego plakatu młodego pokolenia.

Z Dorotą Folgą-Januszewską o albumie "Oto sztuka polskiego plakatu", który ukazał się nakładem wydawnictwa "Bosz", rozmawiała Joanna Skonieczna.

Przez wiele lat, w czasach PRL-u niedzielny program telewizyjny kojarzył się z sygnałem programu dla dzieci i młodzieży. Piejący kogut, punktualnie o godzinie 9.00, rozpoczynał Teleranek. Jednak w niedzielę 13 grudnia 1981 roku, zabrakło zarówno tego dźwięku, jak programu. Na ekranie pojawił się wówczas generał Wojciech Jaruzelski, który ogłosił wprowadzenie w Polsce stanu wojennego.

O tym, jak żyło się w tym czasie nad Wisłą i Odrą, pisze Anna Mieszczanek w książce "Dzień bez Teleranka". To, co wtedy się działo, opisuje z perspektywy "zwykłych ludzi". Wśród bohaterów opowieści są: Jerzy - informatyk ze Słupska, Początkująca Dziennikarka, Maciek Falkowski - początkujący reżyser filmowy, Mariusz - goniec, Maria - działaczka Rolniczej Solidarności. I jeszcze inni, studenci, pracownicy naukowi i robotnicy. Aresztujący i aresztowani. Ludzie stojący po obu stronach barykady.

Z autorką rozmawia Joanna Skonieczna.