Opisany przez Chwina z prawdziwą maestrią świat rzeczy, ginących w pożarach, bezwolnie przechodzących w cudze ręce, niszczejących w obcym otoczeniu, jest tylko jeszcze jednym symbolem pustki i opuszczenia, obcości świata i bezpowrotnie utraconej przeszłości. - Podczas pracy nad "Hanemannem", mówi autor, wiele razy miałem dziwne wrażenie, że wchodzę do świata, w którym już kiedyś byłem, że rozpoznaję dawne miejsca, ulice, drzewa, przedmioty, ludzi. Tak jakbym to wszystko już kiedyś widział".
Stefan Chwin jest absolwentem Państwowego Liceum Technik Plastycznych w Gdyni-Orłowie (1968) oraz Uniwersytetu Gdańskiego (1972). Doktorat uzyskał w 1982 roku, habilitował się w 1994. Jest profesorem nadzwyczajnym Uniwersytetu Gdańskiego na Wydziale Filologicznym. Zadebiutował jak na polskie realia dość nietypowo, bo dwiema powieściami przygodowymi dla młodzieży, wydanymi pod pseudonimem Max Lars: "Ludzie-skorpiony" i "Człowiek-Litera", które własnoręcznie zilustrował. Przełomowym momentem w jego karierze pisarskiej było ukazanie się powieści "Hanemann" (1995), nagrodzonej Paszportem Polityki. Dzieło zostało przetłumaczone na wiele języków obcych. Spośród rozlicznych tytułów, które wyszły spod pióra Chwina, wymieńmy kilka: "Ester" (1999); "Złoty pelikan" (2003); "Kartki z dziennika" (2004); "Żona prezydenta" (2005); "Dziennik dla dorosłych" (2008); "Samobójstwo jako doświadczenie wyobraźni" (2010) i "Panna Ferbelin" (2011).
„Kto pisze, uprawia zawód wysokiego ryzyka. Cokolwiek byś nie napisał, jedni będą ci klaskać, drudzy krzywić się, a trzeci rozmyślać nad tym, jak zamknąć ci usta. Dobry pisarz to ten, kto umie przeciągnąć na swoją stronę większość. Prawda i Piękno to tylko statystyka" – dowodzi Stefan Chwin. A także: "Zawsze wstydzimy się tego, cośmy napisali, nawet jeśli nie mamy żadnych powodów do wstydu".