Jak napisał Jarosław Borowiec: "Czarny wodewil" niczym współczesny taniec śmierci, rodzinny tren, domowy relikwiarz. Opowieść o życiu uwikłanym w historię, ciało i język. Poruszająca „pielgrzymka pamięci”, którą odbywa się nie tylko po to by ocalić bliskich, ale by znaleźć wśród nich miejsce dla siebie". Andrzej Skrendo dodaje, że ta "książka to sugestywny poemat o historii, źródłach wyobraźni, pokiereszowanej tożsamości. Nowe słowo - nie tylko w dynamicznie zmieniającej się twórczości Wojtyły, ale w całej współczesnej polskiej poezji".