LUTY To miesiąc królowania u mnie koloru różowego, a to za sprawą Nicki Minaj. Ukazanie się płyty ,,Pink Friday" pod koniec 2010 roku było dużym wydarzeniem. Już po miesiącu wkroczyła na 1 pozycję listy Billboardu. Bardzo zasłużenie, gdyż to naprawdę fajny album, przy którym można się nieźle pobujać. To taki bardziej popowy hip-hop, miejscami wręcz cukierkowy, ale nie przeszkadza mi to wcale, w końcu to "różowy piątek" :) Myślę, że Nicki jako raperka godnie zastąpiła Lil Kim i to do niej należy teraz korona.

W tym miesiącu zostałam ponownie zauroczona Lykke Li, a ściślej rzecz ujmując jej albumem ,,Wounded Rhymes". Płyta ma niesamowity klimat, miejscami wieje od niej trochę chłodem i smutkiem, czasem jest bardzo tajemnicza, a nawet mroczna. Ta muzyka po prostu uzależnia, chce się jej słuchać i słuchać bez końca. A sama Lykke Li ma w sobie coś niezwykle intrygującego i to przyciąga mnie niczym magnez. Ta dziewczyna rzuciła na mnie urok i przez kolejne miesiące gościła u mnie regularnie jak żaden inny wykonawca.

Miesiąc zaczął się rewelacyjnie od wizyty w studiu radiowym i koncertu grupy Sorry Boys. Co prawda usłyszałam o nich już w 2010 roku w Świecie Muzyki i już wtedy przykuli moją uwagę fajnymi utworami, ale całkowite uwielbienie zaczęło się właśnie w ten dzień. Niewątpliwie głównym atutem tej formacji jest hipnotyzujący głos Izy Komoszyńskiej, który zaprowadził mnie do Empiku po zakup płyty ,,Hard Working Classes", gdzie dodatkowo zdobyłam autografy całego zespołu. Trzymam kciuki za nich i czekam na kolejną płytę.

To miesiąc całkowicie zdominowany przez Sade. Ukazała się płyta z największymi przebojami ,,The Ultimate Collection", wzbogacona też o nowe utwory, a do tego DVD z teledyskami. Okazja by powspominać to i owo z twórczości tego zespołu, a jest co. Ja dodatkowo te najpopularniejsze utwory usłyszałam na żywo, a więc już chyba nic bardziej szczęśliwego nie mogło mnie spotkać.

Jeszcze w maju także wydał swoją kolejną płytę Moby. Sięgnęłam po nią dopiero wtedy, jak ochłonęłam po Sade. I znów dostałam masę przepięknych melodii poprzeplatanych różnymi żeńskimi wokalami. Płyta ,,Destroyed" ma niezwykłą moc, jest bardzo melancholijna, pobudza do refleksji, urzeka swoim spokojem. Nie można przejść obok niej obojętnie. Moby ponownie udowodnił, iż jest mistrzem w tworzeniu niesamowitego klimatu.

W tym okresie zwróciłam uwagę na pewien duet producencki, specjalizujący się we współczesnym jazzie, nazywający się Adani & Wolf. W skład tej formacji wchodzą dwaj panowie pochodzący z Amsterdamu: Rob Gaasterland (Adani) i Daniël Testas (Wolf). W roku 2011 wydali album ,,Into the Outback", zawierający bardzo ciekawe kompozycje, łączące w sobie elementy jazzowe z elektronicznymi, naznaczone bardzo wyraźnym basem i często też wzbogacone o żeńskie wokale. Jeśli ktoś gustuje w tego typu muzyce, powinien zainteresować się tą płytą, bo warto.

W tym czasie zawitała do mojego odtwarzacza kolejna perełka. Słuchając ,,The Light Of the Sun", przenosiłam się w całkiem inny wymiar. Na płycie można doszukać się kilku mocniejszych akcentów, ale całość utrzymana jest w łagodnym, lekko bujającym klimacie, a wszystko to doprawione jest świetnym i bardzo zmysłowym głosem Jill Scott. Siła tego albumu tkwi głównie w żywym instrumentarium, którego na próżno szukać u wielu innych artystów. Jill nie idzie na łatwiznę, mamy tu więc do czynienia z klasycznym neo soulem i za to należą się jej brawa. Czy czymś zaskoczyła mnie? Hmm... Raczej nie, ale jedno jest pewne - Jill nie schodzi poniżej poprzeczki, którą zawiesiła sobie wysoko już przy debiucie. A o tym, jak ta pani potrafi porwać publiczność, przekonałam się na własnej skórze. Rewelacja.

To okres, kiedy dobrze wyjechać na hiszpańską wyspę "Fuerteventura" i w taką podróż zabrała mnie na swojej najnowszej płycie Lourdes Hernández. Pani ukrywająca się pod pseudonimem Russian Red, oczarowała mnie swoim dziewczęcym głosem oraz kompozycjami, od których bije niezwykłą naturalnością i lekkością. Czuć miły podmuch lekkiego gitarowego grania. Utwory wprowadzające w pogodny nastrój, łagodne i przyjemne dla ucha.

Jesienią postanowiłam cofnąć się w czasie o jakieś 40 lat, a to za sprawą wydania albumu ,,Mój Big-Bit". Ania Rusowicz wydała tę płytę w roku 2011, gdyż przypadała 20 rocznica śmierci jej mamy Ady Rusowicz, królowej polskiego big-bitu. To idealna okazja, aby przypomnieć sobie dokonania grupy Niebiesko-Czarni. Na płycie Ania przerobiła 6 utworów z ich repertuaru i muszę przyznać, że zrobiła to doskonale. Także pozostałe kompozycje autorstwa samej Ani nie odbiegają klimatem od tamtej epoki. Płyta godna polecenia.

Ze względu na zauroczenie panną Lykke Li na początku roku, płyta ,,21" Adele przeszła obok mnie trochę niezauważona. Wróciłam do niej dopiero pod koniec roku, musiałam sprawdzić na czym polega ta cała adelomania, która opanowała świat. Niektórych już to męczy i samo imię Adele wywołuje u nich odruch wymiotny, ale nie u mnie. Mnie osobiście bardziej zmęczyła Rihanna. Być może to dobry sposób, aby powstrzymać się przed słuchaniem w momencie największej popularności. Mimo wszystko to bez wątpienia jeden z najlepszych albumów roku.