Zróbmy tak: opowiem Wam o Toren, a decyzję podejmiecie sami.
Na początek, problemy. Czyli sterowanie, wklejanie się w tekstury, zawieszanie z koniecznością wczytania checkpointu - to w Toren jest. Chociaż ze sterowaniem sobie jakoś poradziłem: mimo dziwacznej chwilami animacji skoku, nie miałem z grą jakiś wielkich problemów. Parę razy spadłem, czasami kamera zaszalała, ale wszystko nie odstawało od jakiejś szeroko pojętej normy. Przy czym, podejrzewam, że osobie, która nie gra często, sterowanie mogłoby nastręczyć sporo problemów. A w przypadku wersji na PC koniecznie TRZEBA grać na padzie, bo zestaw klawiatura i myszka kompletnie się nie sprawdza.
Problemy graficzne są - w moim odczuciu - marginalne. Pytanie: czy to ładna gra? Odpowiedź: chwilami. Chociaż w jakimś stopniu broni się wizją i pomysłem na lokacje. Czy właściwie jedną lokację, tytułową Wieżę (Toren po holendersku) plus kilka opcjonalnych mar sennych, nie odbiegających jednakowoż bardzo od wyglądu głównego miejsca akcji.
Za to muzyka, którą napisał Vinicius Kleinsorgen, bardzo pozytywnie wpływa na wrażenia z gry. Powiem wręcz, że gdyby nie ona, to Toren by się nie obronił. Oniryczne klimaty, niepokojące dźwięki, do tego nagrana orkiestra smyczkowa - co, tak na marginesie, tanie nie jest. Podejrzewam, że to dzięki dofinansowaniu produkcji gry przez brazylijskie ministerstwo kultury. Chociaż, może przez te rządowe pieniądze gra jest taka jaka jest? Nie wiem, jak to działa w Brazylii, ale podejrzewam, że standardowe w tej branży opóźnianie premiery i dopracowywanie gry było niemożliwe - dostajesz dotację i w terminie musisz się z niej rozliczyć.
A Toren jest, oprócz tego, że technicznie niedopracowane - to w moim odczuciu ta gra jest po prostu niedokończona.
Czy może inaczej: tkwi w niej niewykorzystany - być może z braku czasu - potencjał. Toren to trójwymiarowa platformówka. Co prawda są elementy gry logicznej czy nawet walki, ale ledwie zaznaczone, faktycznie marginalne. De facto najważniejsze jest przemierzanie tytułowej Wieży w drodze na szczyt. Najlepsze, co się udało brazylijczykom ze studia Swordtales, to wykreowanie ciekawej atmosfery. Widać, że mieli wizję i w jakiejś części ją zrealizowali, ale zabrakło czasu i doświadczenia, aby Toren mogło śmiało nawiązać do wspaniałej gry-inspiracji czyli ICO.
W Toren kierujemy dziewczynką, Księżycowym Dzieckiem, które wspina się po symbolicznej wieży i Drzewie Życia w odwiecznym cyklu odradzania się i umierania. Wszystko to podlane filozoficznym sosem - i, owszem, ten sztafaż nawet cieszy. Chociaż może lepiej byłoby mniej gadać? Powiem szczerze, że miast różnych prawd (bądź półprawd), wygłaszanych z ekranu, większe wrażenie robiła na mnie atmosfera lokacji i mała, dzielna bohaterka. Dodajmy, że w przywoływanym już ICO, słów pada o wiele mniej i to właśnie między innymi jest siłą tej produkcji. Twórcy Toren, moim zdaniem, więcej mogli zostawić niedopowiedzeniu, chociaż "głębokie myśli" płynące z ekranu mają dawać poczucie, że oto dotykamy niemalże zagadki naszej egzystencji.
Czy uznacie to za pretensjonalne czy prawdziwie uduchowione - tego nie wiem...
Co do czasu gry, czyli tych (nieszczęsnych?) dwóch godzin. Zabawne, że mimo tego całego narzekania, ani przez moment nie miałem ochoty odejść od komputera. Długość gry zadziałała na jej korzyść - Toren mnie nie znużył a pozostawił z przyjemnym poczuciem ogrania czegoś nieco ambitniejszego. Mocno nieporadnego ale tworzonego z sercem. Zabawne, że w ten wieczór chciałem grać dalej w nowego Batmana (wiecie, znajdźki, zadania poboczne) - ale przegrałem rodzinną bitwę o telewizor i w zastępstwie odpaliłem sobie Toren. Ja lubię takie "drobiazgi" w tak zwanym międzyczasie. Spędziłem miło dwie godziny - czy tak będzie w Waszym przypadku?
Tak jak się umówiliśmy na początku tej recenzji - znacie moje wrażenia po ograniu Toren. Podkreślam jeszcze raz, że nie żałuję czasu, jaki spędziłem z tą produkcją. Ale z czystym sercem polecić nie mogę.
[Grę do recenzji dostaliśmy od sklepu internetowego www.GOG.com]