F1 2009 było pierwszą grą spod klawiatur studia Codemasters na licencji Formuły 1. Jak można się domyślić - gra wrzucała nas w realia sezonu 2009. Nomen omen - ciekawego dla fanów tego sportu. Nowe regulacje techniczne, zawirowania związane z kryzysem ekonomicznym zmuszające producentów do wycofywania się, zwycięstwo zespołu uratowanego znad przepaści, no i z naszej perspektywy - Robert Kubica w BMW Sauber.

Gra ukazała się w listopadzie tegoż roku, ale tylko na Wii i PSP. Pozwalała nam na jazdę po wszystkich torach z kalendarza tego sezonu podczas szybkich wyścigów, prób czasowych, ale mogliśmy również przejechać cały sezon wybranym przez nas kierowcą i spróbować zdobyć mistrzostwo. Recenzje były mieszane, głównym zarzutem była głównie grafika, z drugiej strony jednak recenzenci zwracali uwagę na dobry model jazdy. Jak widać, była to podwalina do budowania czegoś większego.

W przyszłym sezonie gra wyszła na PC, PlayStation 3 i Xboxa 360. F1 2010 zebrało naprawdę pozytywne recenzje, a nawet załapała się na BAFTĘ w kategorii "Gra Roku", bijąc na przykład FIFĘ 11 czy Football Managera 2010. Do dzisiaj Codemasters tworzy tytuły na licencji Formuły 1, nawet po wykupieniu studia przez Electronic Arts pod koniec 2020 roku.

Te po części były odpowiedzią na coś, co graczom przeszkadzało. Był moment, kiedy nie dało nie natknąć się na jakiegoś bota. Pomimo stosowania oprogramowania anty-cheatowego oczywiście takie cheaty powstawały i, zwłaszcza w naszej części Europy, były na porządku dziennym. Coś, na czym Metin2 również stracił, to mocne pay-2-win. Smocze Monety, które można było kupować, mogły mocno przechylić szalę i ułatwić grę dla kogoś, kto zapłacił. Pomimo tego gra dalej żyje, chociaż pewnie graczy liczy się w dziesiątkach, a nie setkach tysięcy. Ale jestem pewien, że nie jestem jedynym, który pamięta frustrację po tym, jak kowal w wiosce spalił twoją ulubioną broń.

Painkiller sprzedał się w kilkuset tysiącach kopii, gracze chwalili dynamikę rozgrywki i dostępne alternatywne zakończenie. Sukces przerodził się w kilkuczęściową serię, której najnowszą część - a tak naprawdę rozbudowany reboot pierwowzoru - dostaniemy w tym roku.

Czasem debiut po prostu wychodzi. Można przytaczać jakieś przykłady ze świata sportu, muzyki czy innej szeroko pojętej rozrywki, lecz tutaj skupimy się na studiu Infinity Ward. Powstało one z powodu konfliktu części pracowników studia 2015, Inc. z Electronic Arts. Odłączyli się więc od studia i poszli na swoje. Infinity Ward powstało 23 lata temu i do dziś zajmują się tylko i wyłącznie jedną serią. Zresztą - oni mogą. Bo chodzi o Call of Duty.

Pierwszy CoD, który nada tytuł całej serii wyszedł na rynek w październiku 2003 roku. Gra przenosi nas w realia II Wojny Światowej i alianckich potyczek na różnych frontach. Kampania fabularna na dobrą sprawę pozwala nam wcielić się w trójkę bohaterów - żołnierza amerykańskiego, brytyjskiego i radzieckiego. Zaczynamy we Francji, po czym przebijamy się przez Alpy, Wołgę, Wisłę, Odrę czy Belgię, aby kampanię fabularną skończyć w Berlinie. Poza kampanią jeszcze dostępny był tryb wieloosobowy.

Gra na początku wyszła na PC, lecz pierwszego portu doczekała się już nieco ponad rok po premierze. Nie była to jednak wersja na PlayStation czy Xboxa, jak można by się tego spodziewać, ale na… zapomnianą Nokię N-Gage. Call of Duty zebrało naprawdę świetne opinie u recenzentów ze średnią w okolicach oceny 9 na 10, zebrało kilka nagród, w tym BAFTĘ za grę roku 2003.

CoD niezmiennie cieszy się uznaniem graczy. Ostatni tytuł, Black Ops 6, miał premierę w październiku zeszłego roku i tak na dobrą sprawę do teraz utrzymuje się w czołówce najczęściej kupowanych gier. Szacuje się, że przez całą swoją historię gry z serii Call of Duty sprzedały się w grubo ponad 500 milionach egzemplarzy.

Bijatyka i pomysł spodobał się graczom, więc studio Omega Force postanowiło kontynuować serię, ale postanowili dokonać znacznej zmiany. Kolejne odsłony Dynasty Warriors stały się slasherami z elementami taktycznymi, gdzie walczyło się dosłownie z kilkudziesięcioma przeciwnikami na raz. Seria doczekała się kilkunastu odsłon i spin-offów i ukazuje się do dziś.

Gdy ktoś pyta o grę z otwartym światem z powiedzmy gangsterską otoczką, to praktycznie każdy gracz od razu powie GTA. Ale w 2002 roku na konsoli PlayStation 2 pojawiła się inna produkcja w tych klimatach, The Getaway od studia Team Soho. I była świetna odpowiedź na trzecią odsłonę serii Grand Theft Auto.

Co bardzo zachęcało graczy, to umiejscowienie akcji gry - w Londynie. Twórcy dosłownie jeden do jednego przenieśli na ekrany angielską stolicę, w końcu wzorowali się na brytyjskim gangsterskim kinie i takich filmach jak "Przekręt" czy "Dopaść Cartera". I The Getaway oferowało właśnie taki klimat. Fragment centralnego Londynu robił wrażenie, zwłaszcza najstarsza część miasta - City of London oraz liczne charakterystycznie miejsca i zabytki.,

The Getaway opowiada historię trzech postaci, z czego grywalne są dwie. Mark Hammond, który próbuje oczyścić się z zarzutów, gdyż został niesłusznie oskarżony o zamordowanie swej żony oraz Frank Carter, który jest funkcjonariuszem londyńskiej policji. Losy tej dwójki przeplatają się i gracz wspomnianymi postaciami steruje na zmianę. W tle jest oczywiście miejscowy mafiozo, władający wschodnią dzielnicą Charlie Jolson.

Największą zaletą The Getaway jest immersyjność i filmowość gry. Na ekranie nie ma żadnych znaczników, punktów, mapy, nic. Jadąc samochodem gracz kierowany jest do celu poprzez migające kierunkowskazy. Swoją drogą, w przeciwieństwie do serii GTA, tu mamy prawdziwe marki aut, m.in. MG, Saab, Fiat czy Lexus. Skończy ci się amunicja? Postać po prostu upuszcza broń, zero komunikatu czy znacznika. A stan zdrowia widoczny jest poprzez utykanie i krwawienie bohaterów, by je odzyskać, wystarczy chwilę opierać się o ścianę. Dokładając do tego przerywniki, mamy wrażenie uczestniczenia w filmie.

Pościgi, widowiskowe strzelaniny i ucieczki to główna oś The Getaway, jednak twórcy przygotowali coś więcej. Dodatkowe misje, pozwalające odpocząć od fabuły. Można np. wcielić się w taksówkarza i rozwozić pasażerów po mieście, podziwiając po drodze najsłynniejsze zabytki Londynu.

Mimo przeciętej oprawy i małej liczby szczegółów, gra zebrała całkiem dobre oceny. Tytuł sprzedał się w około 4 milionach kopii, doczekał się też kontynuacji, która w roku 2004 wyszła jako The Getaway: Black Monday. Ale o niej opowiem Wam innym razem.

Dawno temu grałem w Gun. Za czasów studiów i do tej pory pamiętam, że byłem chory, nie wychodziłem z domu i spędziłem ten czas grając w tę produkcję. To jedno z najmilszych growych wspomnień, jakie mam. Właśnie dlatego go nie odpalam, żeby nie popsuć sobie tych wspomnień. Ale jeśli ktoś był ciekawy, jak wyglądało GTA na koniach, zanim pojawił się GTA na koniach - zapraszam. Można dostać w sieci za jakieś śmieszne pieniądze.