Latem 1944 roku słychać było coraz głośniejsze odgłosy frontu, a przez miasto cofały się rozbite oddziały niemieckie. Wielu warszawiaków niecierpliwie czekało na rozkaz do ataku.

Tak swoje wyjście do powstania wspominała Anna Kłobukowska-Dyrlacz, pseudonim Krystyna. - Torba załadowana, książeczka położnictwa w drugą kieszonkę boczną. Włosy były krótkie, żeby było wygodnie, więc jeszcze małe przyczesanie włosów. Rozejrzałam się po domu, zamknęłam pięknie drzwi i wyleciałam jak z procy.

Gdy rozpoczęły się walki, miasto ogarnęła euforia, mówił Władysław Bartoszewski, pseudonim Teofil. - Spontaniczna, natychmiastowa, gwałtowna reakcja ludności, która nie bacząc na świszczące, kule wylegała tłumnie na ulicę przed domy, ciesząc się, śmiejąc, krzycząc, płacząc, wiwatując.

1 sierpnia 1944 roku do walki z okupantem stanęło około 40 tysięcy warszawiaków. Przemysław Lis

Bez wystarczającego wsparcia od zachodnich aliantów oraz przy bierności Armii Czerwonej, Warszawa skapitulowała po 63 dniach walk.