Uroczystości poprzedzi msza pogrzebowa w katedrze polowej. Ponowny pochówek będzie miał charakter państwowy. W pogrzebie weźmie udział m.in. prezydent Andrzej Duda.

28 czerwca jego szczątki sprowadzono do Polski i tymczasowo złożono w krypcie katedry polowej Wojska Polskiego. Zmarły w 1992 roku w Argentynie dowódca "Zośki" chciał być pochowany w ojczystej ziemi.

Ryszard Białous, harcmistrz, kapitan Armii Krajowej, walczył w kampanii wrześniowej i w Powstaniu Warszawskim, dowodził Oddziałem Specjalnym "Jerzy" oraz brygadą dywersji "Broda 53" zgrupowania "Radosław". W 1939 roku walczył w obronie Warszawy, był dowódcą w batalionie saperów 8. Dywizji Piechoty.

Podczas Powstania Warszawskiego stojąc na czele batalionu "Zośka" przeszedł szlak bojowy z Woli przez Stare Miasto na Czerniaków.

Wspomnienia z Powstania Warszawskiego, Ryszard Białous spisał w książce "Walka w pożodze", której fragmenty były czytane w 1966 roku w Radiu Wolna Europa.

Batalion "Zośka" pod dowództwem Białousa był jedynym oddziałem, któremu udało się w nocy z 30 na 31 sierpnia 1944 roku przebić ze Starego Miasta, przez Ogród Saski, do Śródmieścia. Po upadku zrywu kapitan Białous trafił do niewoli niemieckiej, potem walczył w 1. Samodzielnej Brygadzie Spadochronowej. Po wojnie pozostał na emigracji, najpierw w Londynie, a następnie wyjechał do Argentyny. Osiadł z rodziną w Quillen w prowincji Neugen.

Po raz ostatni Ryszard Białous odwiedził ojczyznę w 1974 roku, w 30. rocznicę wybuchu Powstania Warszawskiego.

15 lat po śmierci Ryszarda Białousa, w 2007 roku, do Polski trafiły przechowywane przez niego dokumenty związane z batalionem "Zośka". Były to fotografie, odręczne szkice, relacje i wspomnienia dotyczące Powstania Warszawskiego. Obecnie są przechowywane w Archiwach Państwowych.

Zmarł 24 marca 1992 roku w Neuquen w Argentynie, i tam został pochowany. W 1993 roku, na symbolicznym grobie Ryszarda Białousa, znajdującym się w kwaterze batalionu "Zośka" na warszawskich Powązkach, odsłonięto epitafium: "Ludzie, którymi miałem zaszczyt dowodzić, to nie wyspa oderwana od społeczeństwa ani cierpiętnicy, dla których było ideałem polec za Ojczyznę, lecz świadomi swych obowiązków młodzi obywatele Rzeczypospolitej, dla których ideałem było żyć dla Niej i pracą przyczynić się do Jej świetności".