Dyrektor Muzeum Historii Żydów Polin, profesor Dariusz Stola, przypomina, że niewielka grupa młodych ludzi zdecydowała się na walkę z kilku powodów. - Część chciała po prostu się zemścić, część chciała przed śmiercią zabić jakiegoś Niemca, a część chciała pokazać i zostawić coś dla przyszłych pokoleń. To jest bardzo ważne, że oni mówili, że walczą jako Żydzi, jako obywatele polscy - mówi profesor Stola.

Dyrektor przypomina też, że bojownicy nie mieli żadnych szans w starciu z Niemcami. - Niemcy mieli miażdżącą przewagę sił zarówno w ludziach, jak i w sprzęcie. Przeciwko nim stali ludzie z pistoletami, karabinami i butelkami z benzyną. Z tej perspektywy było to powstanie straceńcze - dodaje profesor.

Prezes Instytutu Pamięci Narodowej Jarosław Szarek podkreśla, że mimo beznadziejnej sytuacji, żydowscy bojownicy walczyli w imię najważniejszych ideałów. - Oni wiedzieli, że mają zginąć. To był desperacki krzyk, że nie dadzą się pokonać i zabić bez walki - mówi Szarek.

Powstanie w getcie zakończyło się w połowie maja. W walkach i egzekucjach zginęła większość bojowników, a pozostająca na terenie getta ludność została deportowana do obozów zagłady. Większość budynków z terenu getta została spalona. Ostatnim akordem likwidacji dzielnicy żydowskiej w Warszawie było wysadzenie 16 maja 1943 roku z rozkazu Jürgena Stroopa Wielkiej Synagogi na ulicy Tłomackie.